Para esquecer

 

Difícil empresa a do pasado domingo. Tras a derrota contra La Salle da xornada anterior, visita á cancha do líder da competición, o ADB Fontiñas. Con 6 vitorias por tan só unha única derrota, os pupilos de Ángel Noya pasan por ser un conxunto coral no que a polivalencia dos seus integrantes e a súa intensidade son os seus puntos fortes.

En posición

Jaime saíndo da presión

Consciente da fortaleza do rival, pero tamén dos seus puntos febles, e condicionado por baixas tan sensibles como as de Jorge e Alberto, Dani deseñou unha estratexia baseada en igualar a intensidade do equipo contrario coa fin de sorprendelo e ir a buscar aos santiagueses en tres cuartos de pista. Primeiros instantes e a proposta do adestrador visitante ten un éxito tan claro coma exiguo, concretamente 5 minutos, nos que os amienses estiveron firmes en defensa e, liderados por un Juan excelso, ordenados en ataque. Pero Fontiñas é un equipo que non afrouxa e, unha vez superada a sorpresa inicial e xa cos primeiros cambios sobre a cancha, elevaron a súa velocidade de balón e a porcentaxe de acerto exterior para dar un golpe de autoridade e poñer terra polo medio ao termo do primeiro parcial. O resultado de 20 a 9 antollábase como un castigo excesivo para visto sobre a cancha, pero é o prezo que hai que pagar cando estás negado cara o aro dun rival que penaliza cada erro cometido.

No segundo cuarto a tónica xeral seguiu sendo a mesma. Parcial de 8 a 0 de saída a prol dun conxunto local que pretendía finiquitar o choque pola vía do cloroformo ante a indolencia visitante. Tras unha cantidade considerable de trocos na procura da fórmula que permitira parar a hemorraxia, a combinación Tomás, Sergio Rocha e Juan (que foi dos poucos xogadores amienses que entendeu de que ía o partido) conseguiu equilibrar un pouco a balanza (32 a 22).

Neste amago de remontada temos que destacar como unha das noticias positivas a primeira cesta de Raúl en competición oficial tras máis de ano e medio afastado das canchas de xogo por unha grave lesión. Benvido de novo, rapaz!

Pero cando mellor estaba o equipo amiense aconteceu unha das peores cousas que nos podería pasar: a lesión de Diego. Nunha entrada a canastra coa garra que caracteriza, o bravo escolta do Milladoiro pisa ao seu defensor, salta desequilibrado e aterra con todo o peso do seu corpo sobre o pé dereito en moi mala posición. Tendido sobre o parqué e con evidentes mostras de dor, tememos o peor. Incapaz de erguerse e tras varios minutos no chan, tivo que ser asistido polos seus compañeiros para chegar ao banco. Ao non remitir a dor e cun nocello ao que parecía que lle botaran levadura Royal, tomamos a decisión de dar parte inmediato ao seguro deportivo, que para iso está. Lamentablemente, se non hai o que eles denominan unha “urxencia vital” (isto é, un infarto, ictus, traumatismo craneoencefálico severo, etc.) non envían ambulancia, polo que tivemos que trasladar ao noso xogador en coche particular. Dende aquí queremos aproveitar para agradecer a magnífica disposición do conserxe do pavillón de Fontiñas cara a rápida evacuación do noso xogador, actitude diametralmente distinta á amosada pola recepcionista do Hospital HM A Rosaleda, pero isto é un blogue de baloncesto e a señora bastante ten en ser coma é, aínda que os sufridos pacientes que acoden as urxencias deste centro de saúde non teñan culpa da súa escasa capacidade de resolución.

Aínda que nun principio temiámonos o peor, as probas hospitalarias determinaron un diagnóstico menos grave do inicialmente previsto: escordadura de nocello de terceiro grado. Mal menor e moitas doses de mala sorte dun rapaz ao que lle apaixona o deporte en calquera das súas manifestacións. Estamos seguros de que, grazas ao seu carácter competitivo e o espírito de loita que demostra día a día, verémolo de novo en acción moito antes do que pensamos. ÁNIMO DIEGO!

Tras este incidente o partido reanudouse pero o C.B. Ames, moi afectado por esta nova baixa, non compareceu no resto do encontro. 38 a 22 no descanso e charla motivadora de Dani para tentar resucitar aos seus nunha misión que se revelaba imposible.

Moitísimo máis intensos e canastra tras canastra, o ADB Fontiñas non levantaba o pé do acelerador para situarse rapidamente por riba dos 20 puntos de diferenza. Os 6 puntos consecutivos do C.B. Ames no ecuador deste cuarto non foron máis que un espellismo.

As perdas de balón dos visitantes multiplicábanse ao mesmo ritmo que os puntos anotados dos locais en accións sen apenas oposición, os rebotes caían sempre en mans das equipacións brancas e, no caso de chegar a tirar, as porcentaxes de tiro eran paupérrimas (o 3/15 en tiros libres ou só 2 triplas anotadas en todo o partido). Todo isto traduciuse nun parcial de 26 a 11 e un marcador de 62 a 33 con dez longos minutos por disputar. Como diría o gran Domenico Modugno, “ciao, ciao, bambina”.

Derradeiro cuarto de trámite que non serviu máis que para afondar na nosa ferida. 19 a 10 de parcial e tanteo final de 83 a 43. Os 40 puntos de diferenza falan por si mesmos das prestacións duns e doutros ao longo de todo o choque. Tocados.

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Tomás (4,-), Jaime (2-,), Raúl (2,A), Juan (12,AA) e Sebas (7,-) – quinteto inicial – Sergio Rocha (5,A), Ángel (3,-), Diego (2,A), Hugo (4,-), Víctor (0,-), Eloy (0,-) e Linas (2,-).

O mellor: o regreso á competición de Raúl.

O peor: ademais da lesión de Diego, as sensacións ao final do partido. Se non igualamos, polo menos, a intensidade do rival durante os 40 minutos, cos argumentos ofensivos vistos este pasado domingo gañar será unha quimera. Quedan tres finais, a primeira o domingo 28 na casa fronte a un directísimo rival como é a Estrada. É imperativo que, ademais dun cambio radical de actitude que nos devolva a nosa identidade, xogadores como Hugo, Sebas ou Linas sigan o exemplo de Juan e dean un paso ao fronte  asumindo maiores responsabilidades e protagonismo. Baloncesto temos de sobra pero hai que demostralo.

Pódese!

 

Querido baloncesto, grazas!

 (Por Rober Playmaker)

Cando alguén coma min retírase do basket federado a ninguén lle importa. Esta é unha pequena reflexión para aquelas persoas ás que lle pode interesar algo a miña marcha do baloncesto federado. O baloncesto para min é como un gran amor, dende os primeiros recordos ata agora. Fíxome a persoa que son hoxe en día, sen dúbida. O míster esta tempada dixo algo así como "o baloncesto é a cousa máis importante daquelas menos importantes da vida".

Quérome ir co outro gran amor da man.  Sen ela non volvería a xogar despois de lesionarme o xeonllo con 30 e moitos e, polo tanto, non coñecería a este gran club, o C.B. AMES.

(Entrevista de Mariajo a Rober)

Gravando... Ola Rober. Imos comezar dende o principio:

CAL É O TEU PRIMEIRO RECORDO DO BALONCESTO?

Ufff... O meu primeiro recordo debe ser de cando tiña 5 anos e xogaba coa miña irmá despois de cear e tomar colacao con bolechas, jejeje... Tiñamos camisetas de manga curta e con pelotas de tenis emulabamos aos xogadores do Obra de finais dos 70s, dos que non teño ningún recordo ou ben solapeinos co Obra de mediados dos 80s. Na miña casa meu pai nunca vía basket, polo tanto, miña nai era a culpable; levábanos ao Obra, entre outras, porque a miña tía Mª José era noiva dun xogador. Fai pouco decateime que xoguei contra o seu fillo moitas tempadas e o meu fillo, Óliver, contra o seu neto... O mundo do basket une xeracións... É marabilloso.

CAL É O EQUIPO QUE MÁIS TE MARCOU?

A infancia márcao todo. Despois de xogar un ano en Altamira e outro en La Salle, a seguinte tempada, tamén en La Salle, chegou un adestrador en 1º de infantil que nos poñía nomes de xogadores de basket americanos en plena moda da NBA... A min púxome Cedric Maxwell, MVP nas finais do 81 cos Celtics., un catro moi peleón e  de moita calidade. Debeu verme con moi bos ollos a principio de tempada. Ao final era Byron Scott, un escolta defensivo dos Lakers. Non crecera o suficiente en altura e calidade. Marcou toda a miña xeración. Seguimos falando desa tempada e ese adestrador cando nos xuntamos, entre pachanga e chuletón. Non teño nin fotos e menos aínda vídeos desa tempada.

Foto en cadete de 2º ano no pavillón de La Salle. Primeiro por abaixo á esquerda

Máis de sénior, sen dúbida, o meu actual equipo, C.B. Ames. Unha mestura de veteranos, Elo, Víctor, Linas, Alberto e máis eu e rapaces coma Sebas, Jorge, Juan, Ángel, Tomás, Jaime, Diego, Hugo, Nico e Rocha (que non sae na foto) e agora tamén Raúl.  Dani e Jota no centro. Hai moito gusto polo basket e ganas de pasalo ben. A vida consiste en rodearse de boas persoas e tratar de ser feliz. Ao bisavó Eusebio ilumínaselle a mirada cando xoga ao parchís, con 95 anos. Meu pai ao golf con 80. Esa é a razón de todo: xogar. Todos, ao final, somos menos, non?

Tempada 2023/2024. Club ao que pertenzo dende a campaña 2014/2015

En primeiro lugar, acordaríame do meu bo amigo Ketxu (DEP). Sebas parécese a el por dominio e por bo tipo. Sufrín a Ketxu, en contra, cando xogaba en Peleteiro e nos metían unhas boas choscas. Superdominante, do mellor da súa xeración, campión galego, superior a Codesido e a Esmorís naquel campeonato. Despois veu unha lesión fodida. En fin, foi todo un pracer xogar ao seu lado. Deunos a vitoria do campionato universitario na cancha do Breo en Lugo. Esa tempada compartiamos adestramentos co Breo de ACB. Davis, Antúnez, Loncar, etc., un luxo. Gañamos a final, a tres partidos, cun triplazo a 8 metros a falta de 1 segundo. Despois o xúbilo absoluto. Saltei sobre el. Estaba feliz porque sabía o importante que era para todos os compañeiros. Acordareime sempre del así. Foi top por onde foi, como foi, pero sobre todo con quen foi. Estiven anos tentando que volvese a xogar nos meus equipos xa de sénior, sen éxito. Unha vez contestoume: "Rober, non teño tenis de basket". Era grande ata mandándote a paseo, jajajaja...  

Año 1999. Ese ano chegamos a semis. Eu no medio. Ketxu 1º por arriba á esquerda

Despois acordaríame, como momento negativo, da miña expulsión da tempada pasada. Vicario, sobrado para a categoría, nos meteu 40 puntos. Debutou en ACB, pero case toda a súa carreira a fixo en Cáceres, categoría LEB. Expulsáronme por dobre técnica seguida por primeira e última vez dunha cancha de basket. Tamén a Dani... Non nos pitaron unha falta a favor ata o terceiro cuarto e un pouco enfadados estabamos. 

Outro xogador, Victor Vic Dominique. Xogamos xuntos un ano, o primeiro de cadete. Un partido contra o Clesa que lles gañamos dun punto e Vic meteu 44. Lembro dividir a zona entrando a canastra e dobrala sempre a el. Anos máis tarde  lesionaríase o xeonllo de gravidade. Pero de algo negativo fixo algo positivo: foi adestrador e aí está cun currículo envexable (campión do mundo). 

Manu, Manudona, é un xugador zurdo co que coincidín en Ames. Hai outro Manu co que xoguei, en Ribadulla, e outro en contra, ao que me enfrontei en Arzúa, en categorías inferiores, todos con calidade. Aquel empezou con nos con 17 anos. Foi collendo galóns e acabou xogando de base e mandando aos veteranos que daquela eramos maioría de longo. Moita personalidade. Un partido en Portosín, contra o Porto do Son, a falta de 5 segundos para acabar o partido e perdendo dun punto, cruzouse todo o campo sorteando a contrarios e meteu unha bandexa no último segundo para darnos a vitoria. Non foi unha final, pero foi unha canastra bestial. Hai un vídeo memorable, todos abrazándolle. 

Tempada 2016/2017. Manu abaixo á dereita e o seu irmán Kike ao seu lado

Tempada 2010/2011. Manu, o 13 no Ribadulla de Vedra onde xoguei dende 2009 ata 2014

Outros momentos. Nomearía as canchas de La Salle, a Resi, Xoan XXIII, a de Studio 3 en Lugo, as míticas pachangas de Sar... Moi bos xogadores de distintas xeracións e equipos. Un momento memorable, na Resi, foi con Fede (na seguinte foto, na dereita, con outro bo amigo no centro, Alfredo), compañeiro de mil equipos. Salvou un balón pola liña de fondo, co corpo totalmente paralelo ao chan, e acabou nos setos, emulando a un vídeo de Rodman. Enorme! Nico, con menos calidade, lémbrame por ser unha rocha.

Outra ocasión, en xuño de 2000, estaba J.C. Navarro, a bomba Navarro: Ese ano xogábanse as olimpíadas en Sidney, en setembro, e estaba seleccionado. Era xa o mellor escolta español e o foi ata retirarse. Alí estábamos uns cantos míticos, algún de Peleteiro, Obra, Rosalía, La Salle... Eu acabei nun bo equipo e lle gañamos 3 seguidas, jajaja... Despois púxose a tirar en serio dende 8-9 metros, barreunos e acabou a broma. Ao marchar foi como dicindo xa o escribiredes. Pois iso.

Jorge, ás súas triplas imposibles, e Mata, a taboleiro, e que nos fixeron ganar partidos.

Momentos negativos, as lesións. Alber, do Aquiles, o máis desgarrador que vivín nunha pista de basket. Alber xa é grande. Pois moito máis despois daquelo. E Raúl, nun adestramento, lesión do cruzado. Buff, quedamos todos en silencio. Toni a pasada tempada case nin puido debutar.

Xogadores aos que me enfrontei. Aitor, Sanmartín, Puñal, Raúl, Estevez que xogará ata o ano 3.000, etc. Outros, moitos, amigos de basket coma Roi, Noya o fundador do Ames, Diego, Hugo, Roger, todos os de La Salle de distintas xeracións... Que ninguén se enfade por nomealo ou esquecerme del xa que falo dende o cariño.

POR QUE TE RETIRAS?

Xa esta tempada puxen o meu posto á disposición do club e o míster pediume un par de meses. Non ten sentido xogar de base e que me defenda, como na pasada xornada, en Ribeira, un júnior de 17 anos. Hai que deixar sitio. Estou feliz de que me dea o relevo Raúl que é un tío de baloncesto. Xogou dende mini e, a partir de junior, tamén adestra, entre eles a Bruno e Óliver. Péchase o meu círculo do basket dunha forma perfecta. O club ten futuro. No meu posto, Tomás personalidade e Ángel calidade, mesmo algún máis o pode asumir e, se seguen Jota na presidencia e Dani como adestrador é un luxo. As palabras que mellor os definen é competentes e competitivos. Antes da pandemia xa o quería deixar.  Ti sábelo. Pero, despois do bicho, non quería que o equipo desaparecera e grazas ao núcleo duro conseguimos avivalo. Sentíame responsable. Agora voume moi satisfeito e tranquilo. Toca facerse a un lado.

Tempada 2015/2016. Raúl co 25, Jota co 24 e Dani co 8 na súa etapa como xogadores

Ano 2017. Raúl con Bruno e Óliver e algún fillo máis dos veteranos do equipo

SEI QUE O TEU XOGADOR FAVORITO DA HISTORIA É JORDAN. POR QUE?

En poucas palabras, porque nunca perdeu unha final, ningún partido malo, sempre competitivo e conectado. Faltoulle gañar a Bird, pero barreu a Magic na final do 91. Europeos: Petrovic, Navarro, Jasikevicius... na actualidade Llull, Jimmy Butler... Distintos perfís, pero igual de competitivos.

ALGUNHA ACTUACIÓN, PERSOAL COA QUE TE QUEDES...

Un árbitro unha vez me definiume como intenso. Lembro meter un par de veces canastras no último segundo para gañar. Unha desas, precisamente contra Ribadulla, a Manu partironlle o labio polo que xoguei moitos minutos e estaba coa boneca solta. Levaría xa 14-15 puntos e boa porcentaxe de tres cando, a falta de tres segundos, iamos empatados, sacabamos de banda e non tiñamos tempos mortos. En lugar de ir ao bloqueo e saír á liña de tres, amaguei e pedín pase a Kike na liña de fondo. Tirei, fixéronme falta and one. Metín o tiro libre, gañamos de 3 e xúbilo e manteo. Pero nunca fun xogador destacado en nada, máis ben ao contrario. Boa actuación é aquela onde sabes cal é o teu rol e non necesitas ser protagonista. Pero fas outras cousas: coller rebotes, defender, meter os libres, pasar ao que ten vantaxe, etc. Agora teño un prisma máis global. No equipo hai dous xogadores que definen moi ben isto, Eloy e Rocha. Alguén da miña xeración díxome unha vez que o meu maior logro era ser o que tivo a carreira máis lonxeva. 

QUE SIGNIFICOU PARA TI QUE HUGO ENTRASE NO EQUIPO?

Unha sorpresa inesperada, a mellor noticia. O máis parecido a xogar cun fillo.  Veunos moi ben e a el tamén, creo. Non temos un xogador así no equipo. Foi campión galego. Ao campionato nacional onde xogaron de ti a ti contra o CAI de Langarita, Mara e compañia que son campións do mundo. Non é fácil axustarse a un equipo sénior vindo de xogar cos teus amigos en júnior. Irá evolucionando e atopando o seu sitio, como fixeron outros coma Diego e Jaime, que cumpren sempre, ou ultimamente Juan, que mellorou moito en tiro dende todas as posicións. 

QUE NON BOTARÁN DE MENOS DE TI OS TEUS COMPAÑEIROS E QUE SI?

Un ten que se ir antes de que os teus compañeiros pensen que sobras. Do amor ao odio hai un paso e eu estaba a dous, jajaaja... Creo que non botarán de menos o brasas que son nos adestramentos. Por outro lado, a miña forma de ser competitiva creo que si que o teñen en conta e creo que suma. Linas, cantas discusións tácticas, nos adestramentos e cunhas cervexas no terceiro tempo. Voume sen un título neste club. Dani lembrará contra Arzúa o poder ser campións e ascender por un tiro no último suspiro. E, supoño, Linas contra A Baña, a copa e a forma de perdela. Eu si lles lembro, jeje... Espero que esta tempada sexa o momento de abrir o champán. Eles o merecen.

QUE PENSAS CANDO VES AOS TEUS FILLOS XOGAR A BASKET?

Nunca fun de dicirlles nada. Temos canastra en casa e empezaron a xogar nela o pasado ano. Verán a importancia co tempo. O basket é un deporte espectacular de equipo que che fai coñecer a moita xente e coñecerte a ti mesmo. Atacas ao que despois tes que defender. É todo moi mental. Sento orgullo como se toman as vitorias e as derrotas. Tamén ía con eles a ver partidos de Hugo e Mario e iso fixo que quixesen emular aos seus curmáns. Van ao Obra dende bebés. Un momentazo para eles foi cando botaron, gracias a Vic, unhas canastras con Zurbriggen na cancha do Obra con motivo do 8º cumpre de Óliver. Foi un motivo máis para engancharse ao basket.

Con Bruno e SuperMario

Con Óliver

Con Zurbriggen en marzo de 2022

E AGORA QUE?

A investir en ladrillo con todo o que gañei co baloncesto, jaja... A nivel deportivo, adestrar a rapaces/as, como esta tempada a un mini. Moi enriquecedor e moita responsabilidade. Espero ver, en breve, a Victor Ames nesa faceta e enfrontarme a el. Posiblemente competir, de novo, en tenis, xogar a pádel para botar unhas risas, facer surf que ultimamente o tiña apartado, etc. En fin, desfrutar o basket dende a barreira e, por suposto, seguir pachangueando.

Nemiña, outubro de 2020. Adicada a Jaime que opina que os vellos non podemos surfear 

ALGO MÁIS?

Dar as grazas a todas as persoas coas que compartín pista de basket, dende mini ata esta tempada. Compañeiros de equipos en Altamira, La Salle, os distintos equipos universitarios, Bertamiráns e Ribadulla. Aos compañeiros do C.B. Ames e de La Salle por parar o partido que estaba moi competido e dedicarme tan bonita despedida (moi emotivo). Máis non se pode pedir. Ás parellas, familia e amigos por seguirnos e ter tanta paciencia, e, en especial a Jota e Dani. Sen eles o club non existiría.

Foi un verdadeiro pracer!

C.B. Ames Vs. La Salle Bonaval (Rober´s last dance)

 Ofrecémosvos o partido completo correspondente á 9º xornada da tempada regular.

Lembrade que podedes disfrutar (ou padecer) este e outros encontros do voso club favorito na nosa canle de YouTube.

Moitas grazas polo voso apoio!

Chámome Rober e son lenda

 

O partido correspondente á 9ª xornada da tempada regular e que nos enfrontou a La Salle Bonaval non era un partido máis. Dende o principio da campaña, foi seleccionado polo noso eterno playmaker Rober para poñer o punto e final a unha dilatadísima carreira perante o club no que se formou como xogador de baloncesto. A bancada amiense tinguiuse coas súas mellores galas para render unha máis que merecida homenaxe, dándose cita familiares, amigos e compañeiros para arroupar ao base santiagués neste last dance. Moitas emocións e os sentimentos a flor de pel.

No plano estritamente competitivo, encontro importantísimo para ambas escuadras. Tras o tropezo da xornada anterior, O Club Baloncesto Ames tentaría recuperarse a costa dun La Salle Bonaval, gañador na ida celebrada en Santiago, que chegou ao coliseo amiense disposto a rematar coa súa racha negativa e reengancharse na táboa clasificatoria. Prognóstico igualado nun choque que, a bo seguro, decidiríase por detalles.

Tras o intercambio de golpes inicial, os locais sofren o primeiro (e determinante) revés en forma de lesión do seu mellor anotador, o aleiro Jorge Rodríguez, que tivo que abandonar de xeito prematuro o encontro por unha probable escordadura de xeonllo nunha agarrada fortuíta co seu par.

Jorge, apoiado por Alberto e por Eloy, retírase lesionado ante a preocupación de Dani

Os colexiais aproveitaron o momentáneo estado de shock para tomar as primeiras vantaxes no electrónico (4 a 9, minuto 6) o que motivou o primeiro tempo morto solicitado por Dani ao obxecto de recompoñer filas e introducir os primeiros cambios. Baixo a batuta dun extramotivado Rober, Jaime bótase a responsabilidade ás costas e cunha entrada a canastra de fermosa factura seguida dunha tripla consegue igualar a contenda rapidamente. Os dous tiros libres anotados polos visitantes son compensados por unha canastra do sempre intenso Sergio Rocha para asinar as táboas no electrónico ao final do primeiro cuarto (11 a 11).

No segundo parcial os locais meten un par de marchas máis en defensa nun intento de maniatar os ataques visitantes e coller a iniciativa nun encontro aparentemente sen dono. Cun Diego explosivo e con Juan facendo o traballo sucio, o C.B. Ames consegue someter temporalmente aos estudiantís e situar o electrónico 22 a 17 a falta de dous minutos para o descanso.

Pero, lonxe de poñerse nerviosos, os visitantes conseguen con moito oficio acurtar distancias para chegar ao ecuador do encontro só dous puntos abaixo (25 a 23) e todo por decidir.

Despois do paso polos vestiarios La Salle sae disposto a recuperar a iniciativa perdida. Moito máis enchufados, dúas tripas consecutivas do seu xogador máis incisivo, Fernán Bouzán, volteaban un encontro de toma e daca constante (27 a 31, minuto 25). Tras un novo tempo morto, Coach D decide dar entrada á vella garda para salvar a situación: Rober, Alberto e Eloy. Nada máis saír, no día da súa despedida, Rober recolle un rebote ofensivo e, tras avaliar á defensa visitante, decide agasallarnos aos alí presentes cun aro pasado a unha man con dous rivais encima ao máis puro estilo Michael Jordan:

Con Eloy e Juan negando o camiño ao aro e Alberto desconcertando a propios e estraños cun par de cestas marca da casa á remanguillé, logramos situarnos a un só punto (37 a 38) a falta de dous minutos para o remate do terceiro parcial.

Pero novamente os visitantes, moi acertados dende a liña de persoal e apoiados no talento ofensivo de Fernán Bouzán, conseguían finalmente volver a incrementar a diferenza ata os sete puntos ao final deste cuarto (39 a 46), poñendo contra as cordas ao C.B. Ames.

Dani intercambiando opinións co colexiado, Chema Lázare, que estivo bastante acertado 

Un C.B. Ames necesitado de puntos saíu decidido pola remontada e con dúas triplas de Diego e Sebas, con Rober aos mandos, e o empuxe de Jaime e de Juan, conseguimos situarnos a un punto a falta de cinco minutos para o remate (49 a 50).

Unha tripla visitante e unha serie de imprecisións consecuencia dos nervios por parte de ambos equipos precederían ao momento cumio da xornada e, probablemente, desta campaña. A falta de 2:51 para o final chega o cambio de Rober e, en consecuencia, a súa despedida. Compañeiros, rivais, colexiados, familiares, xiareiros e ata a nosa mascota Lolo en pé aclamando ao noso protagonista nunha atronadora ovación. O base amiense, apaixonado do espectáculo, non defrauda e executa a súa performance quitando a camisola do C.B. Ames desvelando a equipación do La Salle que tantos anos levou con orgullo. Risas, apertas e emoción, sobre todo moita emoción na despedida dunha persoa que sempre o deu todo por este deporte. Honor e recoñecemento máximo.

Cun nó na gorxa o encontro chega á súa fase decisiva cun 49 a 53 a prol dun equipo visitante que contiña as arremetidas locais grazas, en boa parte, ao seu acerto dende o poste alto e, sobre todo, máis aló da liña de 6,75. Co noso francotirador Jorge lesionado, as opcións pasaban por intentar manter a cabeza fría en ataque e a firmeza en defensa, pero o maior aplomo e acerto dos visitantes non permitía ao C.B. Ames achegarse no electrónico. Os tiros libres de Juan e de Tomás non serían suficientes e La Salle levaríase o encontro por un tenteo final de 57 a 62. Derrota que se ben é certo que supón unha freada nas nosas aspiracións, non amargou se quera un chisco da festa de despedida do noso inesquecible Rober nun día que, a bo seguro, quedará marcado nas retinas de todos os que formamos parte desta pequena gran familia.

 

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Tomás (6/A),  Jaime (9/AA), Juan (10/AA), Jorge (-/s.c.), e Sebas (10/s.c.) – quinteto inicial – Rober (3/AAAA), Diego (8/AA), Sergio Rocha (5/A), Alberto (6/A), Eloy (-/A), Víctor (-/s.c.) e Nico (-/s.c.).

 

O peor: a retirada de Rober. Quedamos un pouco como os rapaces de Verán Azul coa morte de Chanquete. Cando un amigo se vai, algo morre na alma lolailolailo... Grazas polos servizos prestados amigo! 

O mellor: esta retirada non é en van. Hai relevo e ten nome e apelidos: Raúl Porto Vázquez. Tras superar unha grave lesión, Raúl promete volver a ser referente neste equipo. Regreso esperado e unha das grandes noticias deste curso. Benvido de novo rapaz!

Rober dando o relevo a Raúl

Con Tomás o futuro está garantido

F-A-M-I-L-I-A