Coraxe vs. carraxe

O pasado luns 27 de novembro o C.B. Ames desprazábase ao Manuel Coto Ferreiro en horario de prime time para afrontarse ao Ulla Oil – EDM A Estrada en encontro aprazado correspondente á 4ª xornada da competición. Pasaran pouco máis de 24 horas dende a agónica vitoria contra o Santa Baia de Boiro e a exixencia era máxima nun choque, a priori, presentábase moi igualado.

Balón ao aire e primeiros instantes de dominio local rapidamente neutralizado pola reacción do C.B. Ames liderado por un Diego en estado de éxtase e autor de nove puntos consecutivos de todas as facturas. Primeiras diferenzas no marcador no ecuador do cuarto (9 a 13) e mensaxe entregada: o C.B. Ames non se ía deixar asoballar por un rival que ten no seu empuxe físico e na presión da bancada os seus principais activos.

A agardada reacción dos locais foi contida con éxito polos amienses. Un cada vez máis recoñecible Hugo colleu o relevo de Diego en tarefas ofensivas para manter as distancias e, apoiados nunha defensa sólida e ordenada, conseguir levarnos o primeiro parcial por un axustado 14 a 17.

Tempo para a segunda unidade e seguir picando pedra. E falando de pedra, tripla de Jorge a taboleiro nunha nova homenaxe ao seu mestre, D. Alberto Mata, e entrada decidida de fino estilista de Hugo que ofrece unha pinga de todo o potencial que ten o aleiro amiense.

14 a 24. Son os mellores momentos dun equipo visitante que non parecía acusar o desgaste físico do día anterior. Dani, o adestrador visitante, movía as súas pezas administrando as súas forzas con premeditada proporcionalidade consciente, como técnico experimentado que é,  de estar ante un encontro que, a bo seguro, íase decidir nos instantes finais e por pequenos detalles.    

Pero os estradenses son un equipo rochoso. Pouco a pouco e liderados por Eloy Pazos, xogador franquía, a escuadra local aproveitou a repentina seca visitante para anotar doce puntos consecutivos e, incluso, poñerse por diante no marcador, se ben o C.B. Ames soubo cortar a tempo a hemorraxia para chegar ao descanso co marcador empatado a 28 puntos e todo por decidir. Mascábase a tensión no ambiente.

O inicio do terceiro cuarto semellaba unha réplica dos primeiros instantes. Primeiro tirón do C.B. Ames contestado case de inmediato polos locais nun encontro de ida e volta e no que o aspecto físico ía cobrando unha importancia cada vez maior. Chegados ao ecuador do cuarto, un cada vez máis solvente e eficaz Tomás asumiu o mando para anotar cinco puntos consecutivos e poñer de novo terra polo medio. Un canastón de Hugo remontando a liña de fondo tras extraordinaria asistencia de Juan e unha boa actitude defensiva apuntalaban a nosa iniciativa nun partido no que todo estaba por decidir (39 a 42).

Nervios e ansiedade. Ambos conxuntos, cada vez máis excitados, amosan de saída as súas inseguridades e tardan case tres minutos en mover o taboleiro de marcas. Os locais golpean primeiro, pero, deixándose levar claramente polas súas baixas paixóns, comezan a perder os estribos e, estando xa avisados polos colexiados minutos antes, o seu mellor home, Eloy Pazos, sofre un repentino esvaecemento que é interpretado coma flopping e sancionado coa correspondente técnica, a segunda no seu haber e, consecuentemente, a súa expulsión. Camiño aparentemente expedito para os visitantes tras canastra de mérito de Juan, pero nada máis lonxe da realidade.

Espoleados por unha bancada que, en ocasións, amosou unha actitude excesivamente belixerante, o conxunto local conseguiu situarse por diante ante unha nova seca ofensiva visitante. 48 a 44 a falta de tres minutos e partido costa arriba. Tempo para machos e no C.B. Ames témolos e de todo tipo, comezando por Alberto quen, con dous importantes tiros dende a liña de persoal, amosaba de novo o camiño ao aro rival. E esta tempada parece que compramos testiculina para parar un tren en forma dun rapaz que, respondendo ao nome de Juan e con esa cariña de non ter roto un prato, e capaz tanto de amedrentar aos rivais como contaxiar aos seus compañeiros do necesario espírito de combate que hai que ter nesta clase de encontros. Minuto e medio para o final e chegamos ao momento culminante. Jaime, ao que tamén lle van este tipo de festas, remonta liña de fondo e serve un balón bombeado para que Sebas o intercepte e consiga un 2+1 facendo calar (literalmente) aos afeccionados locais instalados no insulto, carraxe e falta de respecto continuos e que, como soubemos posteriormente, serían obxecto de sanción por parte do Comité de Competición. Pero o venezolano tiña fame e cando isto acontece é absolutamente imparable. Alimentado polos insultos da bancanda, no seguinte ataque levantouse desde máis aló do 6,75 para enchufar unha tripla descomunal que conseguía enmudecer definitivamente á bancada e terminar coa resistencia do bravo conxunto local.

Dous tiros libres postreros dun fisicamente mermado Jorge finiquitaban a contenda co 51 a 56 final e a explosión de ledicia dos visitantes que tiveron que suar sangue para conseguir a terceira vitoria na presente campaña. Agora si que estamos no bo camiño.

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Tomás (5, AA), Diego (9, AA), Jaime (7, AA), Juan (4, AAA) e Sebas (13, AAA) – quinteto inicial – Rober (A), Rocha (A), Hugo (8, AA), Jorge (8, A), Alberto (2, A), Eloy (A) e Nico (A).

O peor: non saber escaparse no electrónico cando tivemos a oportunidade e permitir a resurrección do rival en varias ocasións. Temos que aprender a matar os encontros porque, nunha competición tan igualada, saber pechar os partidos poder supoñer unha diferenza cualitativa determinante en relación co resto de competidores.

O mellor: sen dúbida, a actitude e a reacción final que parecen deixar moi lonxe actuacións como as do encontro contra La Salle. Así si. Coraxe.