Tropezo inesperado

O encontro de onte no que o C.B. Ames recibía ao Club Baloncesto Vistaalegre tiña todas as tinguiduras do clásico partido "trampa". Os amienses, tras a súa gran vitoria da xornada pasada ante o XL Milladoiro, saltaban á pista como líderes da categoría ante un conxunto santiagués necesitado de vitorias despois dunha serie de derrotas con resultados axustados ante os favoritos para ocupar as catro posicións que dan acceso á fase final polo que, a pesar das alturas da tempada nas que nos atopamos, a súa marxe de erro cada vez resulta máis estreito.

Ás baixas de Alberto, Jacobo, a de última de hora de Jota por un inoportuno catarro (cando son oportunos?), había que sumar a de Gaby no banco, o que propiciou a asunción do mando por parte do noso adestrador asistente Raúl, que se sacrificou polo equipo tomando a batuta desde o banco en lugar de saltar á pista como o importante xogador que é, actitude que non nos cansaremos de recoñecer e de admirar. Pero non todas as noticias eran malas: a volta ás canchas tanto de Eloy como do noso capitán Dani, así como Rober (no seu caso, na posición de base), provocan a ampliación das rotacións do noso mermado xogo interior, multiplicando as nosas opcións de xogo e favorecendo a intensidade defensiva e a capacidade reboteadora de C.B. Ames, o cual non é pouca cousa.

Conxura inicial do C.B. Ames ante a atenta mirada dos nosos incondicionais

Saída fulgurante dos locais. Nos tres primeiros minutos dúas accións destacadas de Alberto Jr. e un triple de Jorge, unido a que a nosa canastra tiña o cadeado botado, puxéronnos cun 7 a 0 favorable que motivaba o primeiro tempo morto solicitado polo técnico dun conxunto visitante que entrara ao partido máis frío que nós. Tras un entradón de Rober rompendo a cintura do seu defensor, e coincidindo cos primeiros cambios no partido, durante tres minutos ambos os equipos estiveron sen anotar ata que chegaron os primeiros puntos dos visitantes, en forma de triple (9 a 3, min. 8). Desde aquí ata o final do cuarto, unha canastra por cada bando para finiquitar cun parcial de 11 a 5 ao noso favor e a sensación (a touro pasado, está claro) de que poderiamos facer moita máis sangue cun rival que se dedicou a deambular pola cancha amiense nestes primeiros dez minutos de xogo.

E non facía falta ser Nostradamus para ver como este partido non destacaría pola súa produción anotadora. Con todo, na primeira metade de cuarto, unha gran asistencia de Manu, despois de arrastrar a tres rivais, deixaba só a Víctor baixo o aro para poñer o + 10 no electrónico (17 a 7). A pesar de iso, o noso ataque comezaba a dar claras mostras de ralentización e espesor, quizais contaxiados polo esmorecente ritmo imposto polo rival. Bastaban os dedos dunha man para contabilizar accións exitosas en ataque por parte de ambos os contendentes, aínda que os santiagueses conseguiron reducir un pouco a vantaxe antes de emprender o camiño aos vestiarios (20 a 14), ante o aburrimento xeneralizado. Forzosamente, os dous últimos cuartos deberían superar o visto nos primeiros vinte minutos de xogo.

Os visitantes non crían estar vivos a estas alturas de partido. Quizá esporeados por iso, decidiron pasar á ofensiva á vez que o C.B. Ames perdía tres balóns consecutivos para endosar un parcial de 0 a 9 e poñerse por diante no marcador por primeira vez, 20 a 23, ante a nosa indolencia. A meritoria canastra de Eloy á contra, que serviu para cortar o refacho visitante, sería a única canastra en xogo en todo o cuarto. Tan só os arranques de raza de Manu e de Alberto Jr. conseguían incorporar puntos desde a liña do tiro libre (8 de 14 neste cuarto) e restablecer o equilibrio no marcador a falta de dez minutos por disputarse (29 a 29). O mellor para os afeccionados a pesar do soporífero partido que estaban a presenciar era que, polo menos, a emoción estaba asegurada.

No inicio do cuarto decisivo, o equipo visitante, que empezaba a crer nas súas posibilidades reais de vitoria, saíu moito máis decidido que o C.B. Ames. A pesar de iso, un par de boas accións resultantes da conexión Linas-Eloy mantíñannos con opcións no partido, a pesar de a diferenza en contra (33 a 38, min. 34). Só a base de picar pedra conseguimos, aos poucos, compensar o marcador, algo que sucedeu tras o triple do noso capitán Dani para poñer o 40 a 40 no electrónico con algo máis de dous minutos por disputarse. Novo triple de Diego, previo á súa expulsión por faltas persoais, e a sinalización consecutiva de dúas faltas técnicas, aproveitadas por Jorge, ao que había que engadir unha penetración convertida por Alberto Jr. (eso si, con algo de fortuna), supoñían o noso mellor momento, e nos catapultaba no marcador a 6 puntos de vantaxe a falta de pouco máis dun minuto para a finalización. Pero hai que recoñecer que o C. B. Vistaalegre nunca perdeu a fe nas súas posibilidades. Dous triples consecutivos e outra vez o partido igualado a falta de 24 segundos e posesión para un C.B. Ames que pasou de ter o partido gañado a tremerlle as canillas en pouco máis de medio minuto de xogo. Jorge, pelexado co triple pero sobre todo consigo mesmo (non sempre se pode ser o heroe), falla o seu intento a falta de 8 segundos, o que outorga tempo suficiente aos visitantes para atacar o aro rival. Pero a lentitude da súa transición e o non saber que facer coa pelota motivaron que nin sequera chegasen a atacar o aro, condenando a resolución do partido ao tempo complementario por primeira vez esta tempada e castigando á sufrida parroquia que se deu cita no coliseo amiense a outros cinco minutos de tortura.

Á súa chegada ao banco e froito da frustración, Jorge recorre ao tan televisivo como infantil xesto de romper a botella de auga contra o chan (que lle faría?), deixando todo máis asolagado que a DANA ao seu paso polo Levante español, o que motivou a reacción de Raúl castigando ao xogador co banco e dando a entender que ese tipo de sobreactuacións non axudan en nada ao equipo.

Os primeiros compases da prórroga mantiveron a tónica imperante no encontro. Tres tiros libres convertidos por un valente Quique eran debidamente contestados cun lanzamento de tres por parte dos visitantes, co que se mantiña a igualdade no electrónico a falta de tres minutos. Unha nova canastra dos visitantes obtiña a súa réplica por medio de Quique, especialmente acertado desde a liña de persoal. Toma e daca constante: nova entrada convertida polos visitantes contestada de inmediato por Alberto Jr., quizais o mellor do bando amiense, que non permitía aos locais coller distancia no marcador. E entramos no último e decisivo minuto e coa sombra dunha nova prolongación que se mascaba no ambiente. Un ataque fallado por cada lado, tempo morto a falta de 12 segundos e Raúl decide dar entrada a Jorge, que tantas veces resolveu a papeleta, a pesar de a mala actitude demostrada polo novo aleiro amiense. Posesión para Vistaalegre que, con bo criterio, decide esgotar todo o tempo para non permitir a nosa resposta ofensiva, lanzando un tiro desde a media distancia falto de forza que, ante a pasividade e falta de concentración do propio Jorge á hora de pechar o máis que predicible rebote, pasa a converterse en asistencia para unha canastra fácil dos visitantes sobre a bucina ante a incredulidade local. Xogo, set e partido para Vistaalegre (54 a 56) ante un C.B. Ames que, tras esta actuación, debería visitar o recuncho de pensar para non repetir ou, polo menos, minimizar os erros que no levaron a cultivar a nosa segunda derrota da tempada, máxime se temos en conta os dous próximos rivais: Praíña e Básquet Ames, dous dos equipos máis fortes da categoría. A sobrepoñerse.

A continuación, deixámosvos a estatística completa dos xogadores do C.B. Ames:

Pincha para ampliar

O mellor: a volta ás canchas de auténticos buques insignia do equipo como Eloy, Rober e o noso capitán Dani. Aos poucos, a enfermería vaise baleirando, circunstancia que pode ser crucial á hora de afrontar tanto os adestramentos como os importantes partidos que están por vir.

O peor: todo o partido en xeral e a falta de concentración nos seus momentos determinantes. Momento para a autocrítica e para desterrar actitudes que nada achegan ao ben xeneral do C.B. Ames. Pero como somos unha pequena gran familia, seguro que sairemos adiante e redimirémonos nos próximos partidos. Hai que deixar esta especie de montaña rusa na que nos convertemos (ou moi ben ou moi mal) e tentar traballar por unha regularidade que nos asegure chegar aos obxectivos propostos ao comezo da presente campaña.

SI SE PODE!