Polo bo camiño

 

 

Derradeira xornada da primeira volta a celebrada o pasado sábado 2 de decembro no complexo deportivo Pedra Mámoa. Un C.B. Ames en clara liña ascendente visitaba a un tan irregular coma necesitado Negreira Basket coa clara consigna de afianzar as sensacións dos últimos partidos e, de paso, consolidar a súa clasificación na parte alta da táboa.

Ambiente frío nunha bancada que contou, ademais dos irredutibles xiareiros de sempre, coa presencia de caras coñecidas do Hall of Fame amiense tales coma Lito e Gaby, base e adestrador ilustres da nosa recente historia, quen non quixeron perder detalle da evolución do equipo que lles deu gloria e sufrimento a partes iguais.

O frío e a humidade reinantes pronto deixarían paso a outro fenómeno: o quinteto inicial formado por Tomás, Diego, Jaime, Juan e Sebas. Todo un rebentón térmico en forma de baloncesto que asoballou a un conxunto local superado en todas as facetas do xogo. Liderados por Juan en defensa e por un incandescente Diego en ataque, os primeiros cinco minutos de cuarto foron o mellor, sen dúbida, de toda a tempada. Defensa pétrea e abafante, rebote pechado, transicións ordenadas, e ataques precisos e contundentes nunha orxía baloncestística de cinco minutos (2 a 21) que constitúe o sono húmido de calquera adestrador.

Pero, como todo sono (húmido ou non) implica espertar, non cabía outra e, tras eses cinco minutos explosivos, o equipo local foi quen de reaccionar obrigando a Dani a solicitar o seu primeiro tempo morto a falta de tres minutos para o final, e co electrónico 10 a 21,  co obxectivo de aplacar os ánimos de remontada dos negreireses. De aquí ao remate do cuarto ambos contendentes firman un armisticio que levaría o marcador ata o 15 a 26.

O segundo cuarto transcorrería polos lugares máis comúns aos que nos ten acostumados o baloncesto nesta categoría. Os intentos de remontada local son sufocados por varias accións de Sebas e Juan, ao cabo os dous mellores homes sobre a pista, e unha nova tripla de Diego que restableceu a orde dun encontro moito máis equilibrado que no parcial anterior. Ao descanso, 28 a 38 a prol dos amienses e situación aparentemente controlada.

Para a continuación prevíase que o Negreira Basket queimase todas as súas naves e saíse decidido a igualar a contenda. Conscientes desta circunstancia, os visitantes deron un paso ao fronte e golpearon primeiro a canastra local con dúas boas accións de Jaime. As acometidas locais eran sistematicamente abortadas por un conxunto visitante que, ao contrario que noutras ocasión similares, non parecía poñerse nervioso. A falta de tres minutos, o noso francotirador Jorge, aínda que un pouco escarallado, decide comparecer no encontro e anotar unha tripla que, sumada a canastra do sempre valente Sergio Rocha, suporía a nosa máxima vantaxe no electrónico (+ 16). Os tres últimos puntos dos locais dun cuarto que remataría con 45 a 58 non paliaban a sensación de encontro controlado en todo momento.

Pero tiñamos dous inimigos, ambos invisibles e alleos ao rival: o tiro libre e a posibilidade dun exceso de confianza. Mentres o primeiro estaba a ser compensado por unha eficaz defensa e por un xogo de ataque solvente, o segundo aínda estaba por facer acto de presencia nun encontro sen finiquitar. De forma antagónica aos cinco primeiros minutos do encontro, o C.B. Ames mostraba a súa cara máis amarga ante un rival que, liderado por Aldán Prieto, golpeaba unha e outra vez a canastra visitante ata chegar rapidamente ao noso rebufo. Pero as remontadas non se culminan ata que o conxunto que as protagoniza consigue superar ao seu rival. Todas as pantasmas do encontro da campaña pasada parecían pasear polo pavillón coma un espectador máis en plan Expediente Warren. Pero en lugar de chamar Ed e Lorraine Warren para quitar o mal de ollo, o adestrador local Dani decidiu, con bo criterio, apoiarse en dous dos seus pesos pesados: Sebas, convertido xa en imprescindible tras só sete encontros oficiais coa elástica amiense, e un Jorge que, aínda a medio gas, segue sendo un fora de serie. Con 58 a 58 e a falta de catro minutos o francotirador desempoa o seu fusil para anotar unha tripla estratosférica cumprimentada con dous tiros libres do venezolano que poñen terra polo medio. De aí ao final e aproveitando o exceso de ansiedade dos locais personalizado nun Aldán Prieto, ben defendido por candepresa Juan, que pasou de heroe a vilán polo seu excesivo egoísmo nos instantes decisivos, nova canastra de Sebas e dous tiros libres de catro intentos que certifican a nosa cuarta vitoria en seis partidos, pechando unha primeira volta que o propio adestrador amiense non dubidou en cualificar como de “notable”.

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Tomás (2, A), Diego (11, AA), Jaime (7, AA), Juan (13, AAA) e Sebas (15, AAA) – quinteto inicial – Jorge (9, AA), Alberto (6, AA), Sergio Rocha (3, A), Hugo (1, A), Linas (AAA), Ángel (s.c.) e Nico (s.c.).

O peor: os tiros libres (12/30) e o exceso de confianza que ben puido costarnos moi caro. Como xa defendemos nalgunha que outra ocasión, hai que pechar os partidos cando o rival está noqueado e non permitir a súa resurrección, pero éntranos o complexo de Mesías e estragamos a nosa oportunidade nunha categoría marcada pola igualdade e na que ese tipo de detalles poden supoñer a diferenza entre o éxito e o fracaso.

O mellor: sen lugar a dúbidas, os primeiros cinco minutos do encontro. 21 puntos anotados por só 2 recibidos e proxección duns imposibles 160 puntos que nos deixaron atónitos a todos os presentes. Entre iso e os cinco primeiros minutos do cuarto final hai un equilibrio que é ao que debemos tender se desexamos seguir sendo competitivos.

Mención aparte para a sorpresa final que nos tiña reservada o lituano e tamén residente Linas Baltusis e a súa parella Mabel en forma de ágape/cea con todo luxo de detalles, o mellor deles o valor humano desta xuntanza. Máis alá de vestiarios e pistas de basket, así é coma se fai equipo sendo a cualificación triple A só un humilde recoñecemento á vosa aportación. Moitas grazas chicos!

E para rematar, informáronos que un personaxe ilustre destas datas, e que non é Papá Noel, tivo a posibilidade de ver os nosos cinco primeiros minutos e, ante o seu abraio, non quixo deixar pasar a oportunidade para deixarnos esta mensaxe:

 

 

Coraxe vs. carraxe

O pasado luns 27 de novembro o C.B. Ames desprazábase ao Manuel Coto Ferreiro en horario de prime time para afrontarse ao Ulla Oil – EDM A Estrada en encontro aprazado correspondente á 4ª xornada da competición. Pasaran pouco máis de 24 horas dende a agónica vitoria contra o Santa Baia de Boiro e a exixencia era máxima nun choque, a priori, presentábase moi igualado.

Balón ao aire e primeiros instantes de dominio local rapidamente neutralizado pola reacción do C.B. Ames liderado por un Diego en estado de éxtase e autor de nove puntos consecutivos de todas as facturas. Primeiras diferenzas no marcador no ecuador do cuarto (9 a 13) e mensaxe entregada: o C.B. Ames non se ía deixar asoballar por un rival que ten no seu empuxe físico e na presión da bancada os seus principais activos.

A agardada reacción dos locais foi contida con éxito polos amienses. Un cada vez máis recoñecible Hugo colleu o relevo de Diego en tarefas ofensivas para manter as distancias e, apoiados nunha defensa sólida e ordenada, conseguir levarnos o primeiro parcial por un axustado 14 a 17.

Tempo para a segunda unidade e seguir picando pedra. E falando de pedra, tripla de Jorge a taboleiro nunha nova homenaxe ao seu mestre, D. Alberto Mata, e entrada decidida de fino estilista de Hugo que ofrece unha pinga de todo o potencial que ten o aleiro amiense.

14 a 24. Son os mellores momentos dun equipo visitante que non parecía acusar o desgaste físico do día anterior. Dani, o adestrador visitante, movía as súas pezas administrando as súas forzas con premeditada proporcionalidade consciente, como técnico experimentado que é,  de estar ante un encontro que, a bo seguro, íase decidir nos instantes finais e por pequenos detalles.    

Pero os estradenses son un equipo rochoso. Pouco a pouco e liderados por Eloy Pazos, xogador franquía, a escuadra local aproveitou a repentina seca visitante para anotar doce puntos consecutivos e, incluso, poñerse por diante no marcador, se ben o C.B. Ames soubo cortar a tempo a hemorraxia para chegar ao descanso co marcador empatado a 28 puntos e todo por decidir. Mascábase a tensión no ambiente.

O inicio do terceiro cuarto semellaba unha réplica dos primeiros instantes. Primeiro tirón do C.B. Ames contestado case de inmediato polos locais nun encontro de ida e volta e no que o aspecto físico ía cobrando unha importancia cada vez maior. Chegados ao ecuador do cuarto, un cada vez máis solvente e eficaz Tomás asumiu o mando para anotar cinco puntos consecutivos e poñer de novo terra polo medio. Un canastón de Hugo remontando a liña de fondo tras extraordinaria asistencia de Juan e unha boa actitude defensiva apuntalaban a nosa iniciativa nun partido no que todo estaba por decidir (39 a 42).

Nervios e ansiedade. Ambos conxuntos, cada vez máis excitados, amosan de saída as súas inseguridades e tardan case tres minutos en mover o taboleiro de marcas. Os locais golpean primeiro, pero, deixándose levar claramente polas súas baixas paixóns, comezan a perder os estribos e, estando xa avisados polos colexiados minutos antes, o seu mellor home, Eloy Pazos, sofre un repentino esvaecemento que é interpretado coma flopping e sancionado coa correspondente técnica, a segunda no seu haber e, consecuentemente, a súa expulsión. Camiño aparentemente expedito para os visitantes tras canastra de mérito de Juan, pero nada máis lonxe da realidade.

Espoleados por unha bancada que, en ocasións, amosou unha actitude excesivamente belixerante, o conxunto local conseguiu situarse por diante ante unha nova seca ofensiva visitante. 48 a 44 a falta de tres minutos e partido costa arriba. Tempo para machos e no C.B. Ames témolos e de todo tipo, comezando por Alberto quen, con dous importantes tiros dende a liña de persoal, amosaba de novo o camiño ao aro rival. E esta tempada parece que compramos testiculina para parar un tren en forma dun rapaz que, respondendo ao nome de Juan e con esa cariña de non ter roto un prato, e capaz tanto de amedrentar aos rivais como contaxiar aos seus compañeiros do necesario espírito de combate que hai que ter nesta clase de encontros. Minuto e medio para o final e chegamos ao momento culminante. Jaime, ao que tamén lle van este tipo de festas, remonta liña de fondo e serve un balón bombeado para que Sebas o intercepte e consiga un 2+1 facendo calar (literalmente) aos afeccionados locais instalados no insulto, carraxe e falta de respecto continuos e que, como soubemos posteriormente, serían obxecto de sanción por parte do Comité de Competición. Pero o venezolano tiña fame e cando isto acontece é absolutamente imparable. Alimentado polos insultos da bancanda, no seguinte ataque levantouse desde máis aló do 6,75 para enchufar unha tripla descomunal que conseguía enmudecer definitivamente á bancada e terminar coa resistencia do bravo conxunto local.

Dous tiros libres postreros dun fisicamente mermado Jorge finiquitaban a contenda co 51 a 56 final e a explosión de ledicia dos visitantes que tiveron que suar sangue para conseguir a terceira vitoria na presente campaña. Agora si que estamos no bo camiño.

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Tomás (5, AA), Diego (9, AA), Jaime (7, AA), Juan (4, AAA) e Sebas (13, AAA) – quinteto inicial – Rober (A), Rocha (A), Hugo (8, AA), Jorge (8, A), Alberto (2, A), Eloy (A) e Nico (A).

O peor: non saber escaparse no electrónico cando tivemos a oportunidade e permitir a resurrección do rival en varias ocasións. Temos que aprender a matar os encontros porque, nunha competición tan igualada, saber pechar os partidos poder supoñer unha diferenza cualitativa determinante en relación co resto de competidores.

O mellor: sen dúbida, a actitude e a reacción final que parecen deixar moi lonxe actuacións como as do encontro contra La Salle. Así si. Coraxe.

O importante é a vitoria

Dura fin de semana por diante para o C.B. Ames con dous partidos con pouco máis de 24 horas de intervalo. No primeiro deles recibimos o pasado domingo a un C.B. Santa Baia de Boiro inmerso nunha clara dinámica negativa de resultados tras a vitoria inicial (e única ata o momento) na primeira xornada de competición. Partido de necesidades e poucas concesións para a galería.

Balón ao aire cunha consigna clara: prohibido baixar os brazos nos 40 minutos. Ao contrario que en xornadas anteriores, o C.B. saiu decidido a polo partido desterrando as tan acostumadas relaxacións que tanto dano fixeron en anteriores xornadas. Nove puntos consecutivos de saída poderían facer presaxiar unha cómoda vitoria fornte un equipo visitante que estivo seis minutos para conseguir a súa primeira canastra en xogo. Pero estamos nunha competición na que non hai un partido fácil. Liderados por Óscar Triñanes, líder anotaodor dos boirenses neste encontro, nos últimos catro minutos a ampla vantaxe esfumouse xusto antes do remate do primeiro parcial (13 a 13).

No segundo acto tivemos un pouco máis do mesmo. Ambas escuadras máis pendentes de non recibir canastra que de anotar, ritmo lento de xogo e moito, pero moito, desatino cara o aro rival. Só unha ondanada protagonizada por unha tripla dun Sebas menos acertado que de costume e unha canastra dun Tomás que, xornada tras xornada, vai adquirindo maiores responsabilidades a medida que vai coñecendo aos seus novos compañeiros. Confianza lle chaman, creo. 

24 a 20 ao descanso e todo por decidir, aínda que xa se podía atisbar que a reanudación non sería, precisamente, unha oda ao baloncesto de ataque.

E equiliquá. O C.B. Ames atenazado e botando en falta a un doente Jorge que estaba a facer o seu magosto particular a base de castañas en forma de triplas e un C.B. Santa Baia que, sen facer nada doutro mundo non perdía o rebufo amiense. Só unha acción de mérito da case centenaria conexión galegolituana Rober-Linas permitía aos locais poñer terra de por medio xusto antes do toque de bucina que indicaba o remate do terceiro parcial (36 a 30). 

Dez minutos e o peixe por vender. Os cinco primeiros, tediosos, con só unha canastra por cada bando. Chegaba o momento da verdade. Os visitantes aproveitaron a inoperancia local en ataque para igualar o encontro a falla de dous minutos e medio, encollendo os corazóns dos ata eses momentos adormilados xiareiros locais. Pero, a partires de aí xurdiu a importancia dun xogador como Juan, "Mr. Intanxibles", quen, desde a súa intensidade defensiva e con espartana atitude, conseguiu infundir o alento necesario ao resto dos seus compañeiros para negar o camiño a canastra a un C.B. Santa Baia que acusou en demasía a dinámica negativa na que se atopa inmerso. Dúas canastras fáciles ao contrataque tras roubo de balón e o maior aplomo local nos instantes finais decantaron a balanza ao noso favor por un tanteo final de 45 a 41 nun partido onde as defensas superaron amplamente os ataques por ambos lados.

Tempo para a recuperación co ollo posto no partido do día seguinte que nos enfrontaría ao EDM A Estrada. Pero ese é outro cantar...

Coa música a outra parte

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Tomás (9, AA), Diego (6, A), Jaime (5, A), Juan (2, AA) e Sebas (11, AA) - quinteto inicial - Hugo (6, A), Jorge (2, -), Linas (2 ,A), Rober (A), Ángel (s.c.) e Víctor (s.c.).

O peor: o pobre espectáculo para os xiareiros que se deron cita no coliseo amiense. Tocaba antepoñer eficacia a efectismo e abofé que se conseguiu.

O mellor: como diría o mítico adestrador arxentino César Luis Menotti, "o importante é a vitoria". 

Máis cordeiros que lobos

Terceira xornada de competición e segundo partido como local recibindo a un dos favoritos: o ADB Fontiñas, finalista na campaña pasada e unha das escuadras que, ano tras ano, ocupa unha das posicións de honra ao termo de cada tempada.  

Non tería que pasar moito tempo para poder comprobar que o guion ía ter os mesmos tintes que os dous partidos anteriores. O C.B. Ames durmido e indolente en defensa permitía aos visitantes impoñer o seu ritmo de xogo e escaparse rapidamente no electrónico. A tripla de Blas situaba aos santiagueses cunha vantaxe inicial de 6 a 14 nos cinco primeiros minutos de xogo.

Sen acerto en ataque e coa, por desgraza, xa acostumada indolencia inicial en defensa, as diferenzas non facían senón máis que aumentar ante a impotencia de Dani, o técnico local, ante a actitude defensiva mostrada polos seus pupilos. Ao remate dos dez primeiros minutos, expeditivo 10 a 22 a prol dos santiagueses e os amienses en caída libre.

O segundo cuarto comezou coa mesma dinámica coa que rematou o primeiro: Fontiñas dominando e Ames sometido. A canastra inicial dun Sergio Rocha que era o único xogador ao que parecía correrlle o sangue polas veas non era suficiente para deter a hemorraxia defensiva.

Coma almas en pena e cunha especie de resaca post-halloween, os xogadores do C.B. Ames semellaban máis ben membros da Santa Compaña de visita por San Andrés de Teixido que un equipo que aspira a estar entre os catro primeiros clasificados ao termo da primeira fase de competición. Mercede ás facilidades defensivas e asfixiados pola presión proposta polo adestrador visitante, o experimentado Ángel Noya, non tardaron en chegar os 20 puntos de diferenza no electrónico no ecuador do segundo cuarto (12-32). Tocando fondo.

O pequeno amago de rebelión dos locais a base de tiros libres e a primeira tripla dun Jorge que tería moitas cousas que dicir na segunda metade foi sofocado de seguido por un ADB Fontiñas, coral e moi disciplinado, para deixar as cousas como estaban ao termo do segundo parcial (22-40) e caras de preocupación tanto no banquiño como nos abnegados xiareiros locais.

Non trascenderon as verbas de Dani no tempo de lecer, pero apostamos sen medo a equivocarnos que deron de cheo no corazón e no orgullo dos seus pupilos. Uns xogadores que entraban no vestiario coma cordeiros, frustrados e derrotados, comparecían de novo sobre o parqué transformados en lobos sedentos non de sangue senón, sobre todo, de recuperar o orgullo colectivo.

Cos dentes apretados é os traseiros dez centímetros máis baixos, os xogadores do C.B. Ames saíron en tromba. O triunvirato formado por Diego, Sebas e Jorge, agora sí, atopa o camiño ao aro rival dunha forma máis directa apoiados nunha solidez defensiva inusitada ata o momento e que pillou por sorpresa a un conxunto visitante que non parecía atopar resposta. Por que non temos esa actitude dende o principio? Cousas veredes Sancho...

Canastra á remanguillé marca da casa de Alberto máis dous puntos transformados polo lituano Linas Baltusis, dous vellos rockeiros do conxunto amiense, para infundir o medo nos corpos dun equipo visitante que sufriu un severo correctivo neste parcial (22-8) vendo como o marcador amosaba un impensable 42 a 48 a falta de dez minutos para a finalización. Sorprendentemente, había partido.

Últimos dez minutos de encontro e, tras un intercambio inicial de canastras, entra en escena o noso actor principal: "Sniper" Jorge. Tripla espectacular secundada por una nova canstra baixo o aro de Sebas para poñerse a dous puntos (49 a 51) a falta de seis minutos, o que provocou o oportuno tempo morto do banquiño visitante, e que tivo un efecto balsámico. Máis templados e aproveitando o exceso de revolucións locais, o ADB Fontiñas conseguía anotar en accións elaboradas rematadas polos seus pivotes con canastras fáciles tras penetración e asistencia dos seus xogadores exteriores, sabedores da falta de solidariedade na defensa local.

Con máis corazón que cabeza e apoiados nun inspiradismo Jorge, o C.B. Ames vólvese a situar ao rebufo no marcador a falta de tres minutos (55 a 59).

 

Aínda que podería intuírse que, pola súa xuventude, o ADB Fontñas sería presa fácil dos seus propios nervios, nada máis lonxe da realidade. Cunha tranquilidade case insultante, os visitantes seguían crendo nas fortalezas que os levaron a dominar a práctica totalidade do partido: presión defensiva e orde en ataque. E así sería. Apoveitando a ansiedade local e manexando os tempos, novamente conseguían alonxarse a uns practicamente imposibles 10 puntos de vantaxe (55 a 65) a falta de minuto e medio para o final. A sexta tripla de Jorge e a canastra final dun Jaime que se está a gañar a pulso o seu aumento de protagonismo non serviron máis que para maquillar o marcador final de 60 a 67 a prol dun ADB Fontiñas que foi superior no cómputo total dos corenta minutos de xogo.

 

Tanto na vitoría como na derrota, un equipo unido

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Tomás (4 puntos, 9 rebotes e 4 asistencias, AA), Diego (6, A), Jaime (9, AA), Juan (1, A) e Sebas (8, A) - quinteto inicial - Jorge (18, AAA), Sergio Rocha (5, AA), Alberto (5, A), Linas (2, A), Ángel (2, A), Hugo (-, -) e Víctor (-,-).

O mellor: a raza e orgullo amosados durante o terceiro cuarto. Posiblemente, do mellorciño desta campaña. 

O peor: por terceiro partido consecutivo, a indolencia defensiva dos minutos iniciais que, lonxe de arranxarse, parece que vai in crescendo. Neste caso, regalamos os dous primeiros cuartos e, nunha competición tan igualada, este é un factor absolutamente diferencial. Tendo en conta que estaremos as dúas próximas xornadas sen competir, pode ser este un bo momento para resetear e tentar de recuperar un sinal de identidade tan propio do C.B. Ames como é a intensidade defensiva. Pero queda moito traballo por facer. Un pouquiño máis de agresividade, por favor...

C. B. Ames Vs. C.B. Ribeira Congalsa completo

Retomamos un vello costume. Partido completo correspondente á 1ª xornada da tempada regular 2023/2024:

Lembrade que podedes disfrutar (ou padecer) este e outros encontros do voso club favorito na nosa canle de YouTube.

Moitas grazas polo voso apoio!

Indolencia

Segunda xornada e toca estrea a domicilio na sempre dífícil cancha do La Salle Bonaval. Tras a axustada vitoria no partido inaugural contra o Ribeira Congalsa, momento para chequear as nosas posibilidades ante un rival necesitado tras perder o seu primeiro partido en terras estradenses por 51 a 47.

Coa consigna de non repetir os erros en defensa que case nos condean no encontro anterior, saltamos á húmida cancha santiaguesa cuxas bancadas amosaban un aspecto certemente animoso. Nada máis lonxe da realidade. Os locais, cun baloncesto directo e sen complexos ben dirixidos por Fernán Bouzán, non tiñan problemas en atopar o camiño ao noso aro ante unha defensa, de novo, máis frouxa que as prestacións dun funcionario a principios de mes. Tan só o acerto dun inspíradismo Sebas e a primeira das catro triplas de Diego mantiñan a nave amiense a flote. Os cambios introducidos por Dani, pese a dúas accións acertadas do gran Alberto Sampedro, apenas surten efecto. O 24 a 15 dos dez primeiros minutos fala ben ás claras da superioridade local, boa parte dela cimentada sobre unha moi frouxa defensa visitante e que sería practicamente unha constante durante todo o encontro. 

O segundo cuarto comezaría cunha seca de tres minutos ata que a canastra inicial do local Mario Picón é replicada cunha tripla de Rober na que, durante tempos inmemoriais, foi a súa segunda casa.

Pero os locais, lonxe de poñerse nerviosos, continuaban apostando polo un xogo coa necesaria mestrura de verticalidade e pausa que seguía a facer dano á nosa débil defensa. Só o acerto desde a liña de 6,75 servíanos para maternos con vida nun encontro no que os santiagueses impoñían con claridade o seu ritmo de xogo, mantendo en todo momento a iniciativa tal e como reflicte o 38 a 27 co que se chegou ao descanso e cun C.B. Ames que necesitaba acudir ao rincón de pensar.

Leve melloría tras a reanudación pero insuficiente. Liderados de novo por un Sebas que nun par de partidos xa se convertiu nunha das grandes referenzas deste equipo, e cun magullado Jorge aparecendo no encontro por vez primeira, conseguimos situarnos a 6 puntos de diferenza tras unha canastra de raza de Juan (42 a 36) a falta de 3 minutos para o remate do cuarto.

Pero, cando máis preto estabamos, de novo todos os esfrozos ao garete pola defensa. Cortes frontais sen balón escapaban á nosa vixiancia e remataban en canastras fáciles ante a impotencia do noso adestrador Dani xa que a actitude defensiva, como todos sabemos, é o noso sinal de identidade e, polo tanto, convértese en algo innegociable. 45 a 36 e volta á casiña de saída a falta de 10 minutos para o finiquito.

Arrincamos con dous tiros libres e un canastón a taboleiro de dous ilustres representantes da nosa vella garda, Linas e Rober, que nos colocaban a cinco puntos no primeiro minuto de xogo e prendían as nosas esperanzas de remontada.

Pero un novo arreón dos locais liderados unha vez máis por Fernán Bouzán volvíanos a mandar onde estabamos. A tripla do renqueante Jorge non inquietaba a un equipo local que rezumaba oficio e tranquilidade, en parte apoiado nunha debilidade defensiva que foi o noso talón de Aquiles durante toda a tarde-noite do pasado domingo.

Pasaban os minutos e o guion era o mesmo. Tripla de Jaime e catro puntos consecutivos de Tomás que son respondidos con solvencia por un La Salle Bonaval que nunca perdía a compostura. Con conceptos básicos, como situar un poste alto no medio da nosa zona para mover o balón e atacar o aro, conseguiu manter a iniciativa durante a práctica totalidade do encontro.

E non dicimos que dominou todo o encontro porque a falta de dous minutos o noso escolta Diego, con pouco que perder e sobrado de testiculina, anotou dúas triplas de forma consecutiva para facer tremer os cimentos da vitora local fraguada nos 38 minutos anteriores. Pero os locais, de novo con nervios de aceiro, fixeron gala de moita templanza e anotaron catro tiros libre de forma consecutiva que certificarían a súa vitoria. Arenga final e saúdo aos xiareiros que se desprazaron en masa a presenciar este, por momentos, disputado e entretido encontro.

Ao remate, e como símbolo e recoñecemento da carreira baloncestísitca de Rober no que puido ser o último encontro do playmaker nesta casa, ambos equipos posaron xuntos nunha bonita imaxe que quedará para a posterioridade. Respect.

 

Muchos quilates juntos

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Tomás (4, A), Diego (12, AAA), Jaime (6, A), Juan (2, A) e Sebas (18, AAA) - quinteto inicial - Rober (5, AA), Rocha (-, A), Jorge (7, A), Linas (2, A), Alberto (4, A), Hugo (-, A) e Eloy (-, A).

O mellor: o noso xogo exterior e acerto no triple. 

O peor: a indolencia en defensa. Non podemos estar tan calados como un grupo de monxiñas con voto de silencio. 10 faltas cometidas en todo o encontro son suficientemente ilustrativas.  Como ben sinalou Coach "D", a actitude non se adestra, tráese da casa. Sirva comentar para rematar que no adestramento do luns seguinte ao encontro acudiron a totalidade do noso plantel, nun xesto que foi recoñecido polo propio adestrador e agardarmos que constitúa un punto de inflexión para as vindeiras xornadas. 

Boa sintonía

Primeira xornada de competición e, polo tanto, fin das probaturas e tempo para o fogo real. O pasado domingo 22 de outubro recibimos no municipal de Bertamiráns ao C.B. Ribeira Congalsa. Gran ambiente nas bancadas e apoio masivo de ambas afecións nun ambiente que facía presaxiar unha grande tarde de basket.

Jota e Linas saudando a cámara, ben acompañados polos nosos máis novos xiareiros  (incluíndo a Víctor)

De inicio Dani decide apostar polas novas incorporacións, de xeito que os debutantes Tomás, Juan e Sebas foron da partida. Asubío inicial, cunha mestura de exceso de confianza cunhas pingas de nerviosismo, os locais entraron en escena fora de onda. Rapidamente os visitantes endosaron un parcial de 0 a 7 que obrigou ao adestrador local a solicitar tempo morto e inaugurar o casilleiro de broncas desta campaña. As primeiras canastras de Sebas e de Tomás non servían para achegar no marcador a un C.B. Ames indolente en defensa e superado no rebote. Necesario un cambio de ritmo e maior agresividade. Triple cambio e a vella garda representada por Rober, Jaime e Alberto saltan á pista, ademais de Eloy para apuntalar a nosa, ata ese momento, escasa presenza baixo os aros. A vantaxe cooleitada polos visitantes, pouco a pouco e non sen traballo, foi recurtada grazas a un bo traballo colectivo e a unha maior presenza baixo os taboleiros. Ao final do cuarto 20 a 21 para os visitantes e cinco minutos de dominio para cada equipo.

O segundo cuarto comezaría dun xeito calcado ao do parcial anterior. Parcial de 0 a 8 a prol dun equipo visitante especialmente inspirado dende máis aló da liña de 6,75. Pero se falamos de triplas rapidamente se nos ven á cabeza a figura de Jorge Rodríguez. Canastón a toboleiro dende a súa casa que ben puidera ter asinado o ilustre Alberto Mata. Espoleados e con Sebas comezando a impoñer a súa lei baixo os taboleiros, a escuadra amiense volveríase a repoñer por segunda vez do duro arreón visitante para, pasiño a pasiño e cos triplos de Jorge como terapia, poñerse por primeira vez por diante no marcador (39 a 38) no último minuto deste cuarto. So a postrera canastra dos pupilos de Richi Santos pemitiríalles manter a mínima vantaxe ao termo dos 20 primeiros minutos. As espadas en todo o alto nun bo encontro por ambas partes.

Dani e Raúl buscando solucións

Ata iste momento poderiamos dicir que o tempo de partido fora controlado polos visitantes. Pero iso cambiaría no terceiro cuarto. Un C.B Ames con máis poso, cun Sebas chamado a ser un dos xogadores determinantes da categoría despregando unha mostra do seu potencial na pintura, e a instensidade de xogadores como o debutante Juan e Diego que contaxiaban aos seu compañeiros, pouco a pouco fomos poñendo terra por medio ata chegar a acadar unha vantaxe máxima de 9 puntos (53 a 44) tras culminar Diego un nada habitual pase de béisbol de Nico.

Pero o C.B. Ribeira non dixera a súa última palabra e, a base de triplas e dun inspiradísimo Álvaro Fernández especialmente desde a liña de tiro libre, ao final deste terceiro parcial conseguiu reducir a diferenza a só 5 puntos a falta dos derradeiros 10 minutos (53 a 48).

Incluso con tempo para a maxia (coa inestimable colaboración de Jorge e de Sebas):

Momento quente e tempo para valentes. Rober golpea primeiro cun lanzamento marca da casa:

Co visitante Álvaro Fernández (27 puntos) martilleando dende o tiro libre (ata 10 tiros anotados de forma consecutiva) o equipo local volvía a notar o aire visitante na súa caluga. Intercambio de triplas, tempo morto dos reibeirenses e Jaime a cancha. Con ambos equipos atenazados pola presión, ese estrano e incalificable elemento estaba chamado a desequilibrar a contenda. Dous tiros libres anotados tras a sinalización dunha falta antideportiva e un canastón que case provoca un andazo de infartos na bancada local logaran colocar o marcador nun 60 a 58 a falta de minuto e medio. Pero unha nova tripla do noso pesadelo Álavaro Fernández consegue colocar por diante unha vez máís aos visitantes. Tiro libre anotado por Tomás para equilibrar o choque e a posibilidade de prórroga pulando polo coliseo amiense.

Os visitantes desaproveitan a súa oportunidade, en parte grazas a gran defensa dos locais. Con oito segundos para o final, Sebas ve a Jorge na esquina co fusil cargado. O aleiro recibe o balón e, en lugar de disparar de tres, amaga e remonta a liña de fondo para, de forma maxestuosa, apoiarse na táboa e deixa o balón a unha altura o suficientemente elevada como para facer inútil calquera axuda visitante.

Dous segundos e medio, tempo morto visitante e saque dende campo de ataque. Suficiente para atacar o noso aro e, como mínimo, prolongar o encontro 5 minutos máis. Balón en xogo e, de novo, emerxe de maneira providencial para cortar o balón e, de paso, as aspiracións dos visitantes. "O balón e meu e non se xoga máis", parecía indicar o escolta amiense. Honra e MVP para el ante un público rendido ante a súa determinación.

Ao final do encontro o conxunto local agradeceu e correspondeu o apoio de todos os asistentes nesta vibrante tarde de basket. Esta parece que vai ser una campaña de fortes emocións á vista da igualdade de todos os contendentes. 

O mellor: ademais da vitoria, as novas incorporacións encaixaron perfectamente no equipo. A boa sintonía entre xogadores, corpo técnico, directiva e afección e un dos nosos piares fundamentais e constitúe o noso sinal de identidade. Innegociable.

Sospeitosos habituais

O peor: as ausencias durante diversas fases do encontro. Debemos ser intensos durante os 40 minutos de xogo. Cómpre mellorar neste aspecto.

Por parte do C.B. interviñeron: Tomás (8, AA), Diego (8, AA), Jorge (11;,AA), Juan (4, AA) e Sebas (13, AA) - quinteto inicial - Rober (4, AA), Jaime (10, AAA), Alberto (4, AA), Rocha (4, AA), Eloy, (-, A), Ángel (-, A) e Nico (-, A).  

Nova tempada, novas ilusións

In your marks, get set, ready and.... imos aló! Arrinca unha nova tempada chea de esperanzas para o C.B. Ames. Tras a irregular campaña anterior, na que fomos de menos a máis para rematar co sabor agridoce do que se sabe que pode facer as cousas mellor do que mostrou a clasificación final, mañá ás 17:00 comezamos a nosa xeira pola tempada 2023/2024 con novos aires pero co mesmo espírito competitivo que nos caracteríza.

Chegamos ata aquí despois de cinco semanas de adestramentos, algunha que outra baixa ilustre e novas incorproacións que, a bo seguro, ofrecerán o necesario pulo que este club precisa para tentar ocupar algunha das posicións de honra na clasifación ao final da campaña que está a piques de iniciarse.

Polo visto nos adestramentos previos, as incorporacións de Tomás, Juan e Sebas (xunto coa de Hugo, aínda que este non pode competir á espera de tramitar a súa licenza federativa) compensarán sobradamente as baixas de ilustres como Mata, Rául, Toni e Jota. Con Dani outra vez como director, a orquetra amiense mestura experiencia e atrevemento sen marcarse obxectivos a longo prazo, aínda que o traballo feito ata agora invite ao optimismo.

Dani impartindo cátedra

Como primeira pedra de toque, maña recibimos ao C.B. Ribeira Congalsa. Se temos en conta o único enfrontamoento da campaña pasada (41 a 65 ao noso favor), poderimaos caer nun exceso de confianza que podería xogar na nosa contra. Auga pasada non move muíño, e, por experiencia, todos coñecemos que os inicios acostuman a estar presididos polos nervios e imprecisións propias de estas alturas de tempada.

Pero o C.B. Ames é unha máquina ben engrasada e artellada. Acabáronse as probaturas. Chega o momento da verdade. Comeza un novo ciclo. 

GO AMES GO!