xoves, 28 de febreiro de 2019

C.B. Ames Vs. CBAT completo

Xa está dispoñible na nosa canle de Youtube o partido correspondente á pasada xornada:


Que o gocedes!

Retomamos a senda da vitoria

Chega o momento quente da fase regular. Coma se dunha gran etapa alpina do Tour de Francia se tratara, o pasado domingo comezamos un ciclo de tres partidos de gran dificultade, que ben poderían corresponderse cos míticos portos do Galibier, a Croix de Fer e Alpe d´Huez da Grande Boucle francesa.

Comezamos esta etapa decisiva recibindo a un dos clásicos na categoría: o Club de Baloncesto Amigos de Teo (ou CBAT), que no partido de ida déranos unha boa lección de xogo e saber estar na pista impoñéndose por 12 puntos de diferenza. A empresa non se antollaba nada fácil ante un rival que, historicamente, non se nos dá demasiado ben. 

Coas baixas de Alberto por lesión e Diego por decisión técnica de última hora, e ante un CBAT que comparecía con tan só sete xogadores (o cual é práctica habitual neste equipo), daba comezo este interesante choque. Balón ao aire e os dous equipos dispóñense a atacar o aro rival sen contemplacións, nun intenso intercambio de canastras que motiva as primeiras alternativas no marcador. A zona 2-3 disposta polos de José Beiras, aínda que supoñía unha clara invitación ao triple, non permitía balóns interiores aos nosos pivotes. Os triples de Jorge e Juan eran replicados polos visitantes nun vistoso intercambio de canastras. No ecuador do cuarto, Gaby propón un cambio de quinteto co fin de controlar o ritmo de xogo, pero os cambios non pareceron producir efecto, continuándose coa mesma dinámica ata o termo dos dez primeiros minutos, que lanzaron un parcial de 21 a 20 ao noso favor.




Coa idea de non permitir canastras fáciles, elevamos o ton físico en defensa ao comezo do segundo parcial. Grazas ao acerto de Manu e da UTE Linas-Jacobo, comezamos a adquirir as primeiras vantaxes no marcador, mentres que os visitantes xa non atopaban o camiño do aro coa mesma facilidade que outrora. Pero a cousa non ía ser tan fácil. Os de Teo son un conxunto con oficio e experiencia contrastada e, aproveitando un parón na nosa cadencia anotadora, restableceron o equilibrio no marcador. Tan só unha entrada destilando calidade de Rober e, sobre todo, un espectacular triple sobre a bucina de Jorge desde a súa casa permitiron irnos ao descanso cunha renda favorable de 5 puntos (37 a 32). Visto o visto, había moita tea que cortar.


Grazas a dous bos ataques consecutivos, os visitantes conseguen empatar o marcador á saída do terceiro cuarto. Pero unha nova arrincada dos locais, a base de triplas, unha magnífica penetración de Quique culminada en asistencia para Juan, e un lanzamento high quality de Jacobo situábanos 10 puntos arriba a falta de catro minutos e coa sensación de que, aos poucos, estabamos a minar a resistencia visitante. 

Pero nada máis lonxe da realidade. Un parcial de 3 a 12 volvía facernos sentir o alento visitante na nosa caluga e a sensación de que había que seguir traballando se queriamos lograr o noso obxectivo. Un inoportuno (ou non) golpe na boca do estómago de Manu, provocou a entrada de Rober para o último ataque e, máis ancho que alto e coa personalidade que o caracteriza, anotou un importante triple sobre a bucina que produciu un efecto balsámico sobre o noso xogo, á vez que minaba a moral do rival. A pesar de iso, 53 a 49 e todo por decidirse a falta de 10 minutos.


Esporeado pola súa canastra sobre a bucina, Rober Morricone protagonizou as primeiras accións positivas do vendaval ofensivo que se cernía sobre os visitantes, quen acusaba o cansazo acumulado e a falta de profundidade no seu banco por primeira vez. Novo triple do noso director de orquestra e asistencia mirando ao tendido para que o seu primeiro solista, Linas Baltusis, anotase a súa primeira canastra dos seus oito puntos neste cuarto e convertésese no pesadelo do rival a ambos lados da pista. Crecidos e esporeados, continuamos castigando a un CBAT que, tras un parcial de 11 a 1, quedouse sen argumentos.




Para rematar a faena, sae o francotirador Jorge co fusil cargado de triples para anotar tres lanzamentos de forma practicamente consecutiva e asinar oito canastras de tres puntos e 26 puntos no que supón un novo récord dun rapaz que non deixa de sorprender pola súa facilidade para esnaquizar o aro rival. Este último cuarto saldouse cun parcial de 25 a 9, que se traduce no 78 a 58 final que deixou un gran sabor de boca aos afeccionados que se deron cita no coliseo amiense.




Primeira proba superada, quedan outras dúas (Arzúa e Fontiñas) e debemos continuar nesta liña.

A continuación, a estatística completa do partido:

Xugador
T1
T2
T3
PUNTOS
RD
RO
REBOTES
BR
BP
ASIST
Víctor

1/3
0/1
2
1
0
1
1
1
0
Jacobo
0/2
3/5

6
0
1
1
0
1
1
Dani
1/2
2/5
0/1
5
3
2
5
1
0
0
Manu
4/4
1/1
1/6
9
1
0
1
3
1
0
Quique

1/5
2/5
8
1
0
1
1
0
1
Diego










Eloy

0/1

0
2
0
2
0
0
1
Jorge

1/2
8/15
26
5
0
5
1
0
0
Alberto










Linas
2/3
3/4

8
5
4
9
5
1
3
Rober

1/1
2/2
8
2
0
2
1
2
5
Juan

1/1
1/2
5
0
1
1
1
2
1
Raúl
2/2

0/2
2
1
0
1
0
1
0
Jota

0/2
0/4
0
1
0
1
2
0
1











TOTAL
9/13
14/30
14/36
78
22
8
30
16
9
13


O mellor: A seriedade e a orde mostrados ao longo de todo o encontro. Soubemos manter a nosa identidade, esperando a que o rival caese de maduro e eso, ante un conxunto da experiencia do CBAT, ten moito mérito. Cando elevamos as prestacións defensivas, os rivais nótano. Olliño ao partido de Jorge, a mestría de Rober e o último cuarto dun Linas que volve polos seus foros.

O peor: quizá nos falte un pouco máis de contundencia á hora de ir ao corpo a corpo contra os nosos rivais, especialmente nunha zona tan tupida como a proposta polo CBAT durante os 40 minutos. Ante estas situacións, adoitamos abusar do tiro exterior e non buscar balóns comprometidos na zona. Pero bo, ter a un rapaz que anota 8 triplos por encima do 50% de acerto é unha tentación demasiado golosa, ademais de, onte si, un bo negocio.

En breve, o partido completo na nosa canle de YouTube

venres, 22 de febreiro de 2019

Toca erguerse

Difícil empresa a do pasado sábado contra Vista Alegre Bar Coruña. O conxunto santiagués pouco ou nada ten que ver con aquel que caeu en Bertamiráns por 35 puntos de diferenza e, se lle sumamos as baixas de Manu e de Dani, o prognóstico presentábase bastante incerto.

Con estas vimbias arrincaba o partido na esvaradiza cancha do Lorenzo da Torre. Primeiros minutos nos que as defensas superan amplamente aos ataques ata que unha afortunada mandarina de Juan máis aló do 6,75 permite abrir as hostilidades entre ambos bandos. Nun primeiro cuarto marcado polas imprecisións en todas as áreas, conseguimos manternos a flote para dispoñer da iniciativa no marcador por un só punto de diferenza (10 a 11). 





Pero a dinámica non era a mellor e pronto fomos conscientes da dureza que se aveciñaba. No segundo cuarto os locais sacaron petróleo da súa maior intensidade defensiva e comezaron a ver o noso aro con maior facilidade. Cun ataque sen ideas, tan só dous xogadores (Víctor e Alberto) conseguiron profanar a canastra rival, mentres que no outro lado da cancha os puntos caían irremediablemente na nosa contra. 7 puntos anotados en 10 minutos, por 16 de Vista Alegre, situaban unha renda desfavorable de 8 ao descanso (26 a 18) que, obxectivamente, poden non parecer demasiados pero, á vista do cara que estaba cada canastra, era unha montaña moi dura de escalar.





Pero por tentalo que non ía quedar.  Hora de poñerse o mono de traballo. Con máis fe que baloncesto, remamos e remamos para tratar de enxugar a desvantaxe e atopar as sensacións perdidas no segundo cuarto. Con Alberto, Juan e Víctor picando pedra, e apoiados na velocidade de Diego, aos poucos comezamos a aproximarnos no marcador ante un rival especialmente intensso  na súa faceta defensiva. Cun par de simeones conseguimos aproximarnos no marcador a tres puntos a falta de 10 minutos. O partido estaba para poucas bromas.

Intercambio de canastras para comezar e igualdade absoluta entre ambas as escuadras ata que se produce a primeira das accións que resultarían determinantes para o devir do encontro: Juan, un dos máis destacados, amaga con lanzar de tres, enganando ao seu defensor, penetra con habilidade e é freado en falta para evitar unha máis que probable canastra, falta que o colexiado se nega a sinalar. O noso pivote sae rebotado como consecuencia do encontronazo e choca fortuitamente con outro defensor, o que é interpretado polo colexiado como falta antideportiva. A continuación, o vídeo dos feitos:


Frustrado e co cable un pouco pelado, o agraviado xogador visitante dedícase a contar os segundos que median entre que o xogador local recibe o balón do colexiado e o lanzamento do consecuente tiro libre, momento no que brama un "once" e outórgalle a coartada perfecta a un árbitro que, como os malos sheriffs das pelis de serie B, acabáballe de tomar a matrícula para sinalar técnica e envialo de cabeza os vestiarios. A perda antollábase inasumible.

Pero nada máis lonxe da realidade. Un, ata ese momento, desaparecido Jorge, (debido principalmente ás molestias nas costas que lle fixeron ser dúbida ata minutos antes de celebrarse o encontro) tomaba os mandos da ofensiva amiense e, con dous triples practicamente consecutivos, parecía reeditar a miragre conseguida en Boiro semanas atrás. 



Pero os santiagueses teñen moito máis oficio que os boirenses. Con igualdade máxima no electrónico e a falta de menos de dous minutos para resolverse o encontro, chegaría a segunda acción determinante e que resultaría definitiva para a sorte do partido: un lanzamento triple do mellor xogador local (alcumado no mundo como "o Vasco", que gran xogador!) penetraba no noso aro como unha estaca no corazón dun vampiro o que, unido a dúas malas seleccións de tiro pola nosa banda, motivou que péndulo caese ao lado da capital. Os 8 puntos de vantaxe finais antóllansenos un pouco excesivos para a igualdade mostrada sobre o terreo de xogo. Ao final, 55 a 47 pero coa satisfacción de loitar ata a última pinga de suor ante un rival moi esixente fisicamente nunha nobre contenda.

Agora toca sobrepoñerse ante este revés e seguir loitando por un posto nos playoffs.


Algunhas caras longas tras a derrota

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Jota, Rober, Quique (2), Linas (4) e Juan (9) - quinteto inicial - Víctor (5), Jorge (10), Alberto (10), Diego (7), Jacobo, Raúl e Eloy.

O mellor: a garra e a competitividade mostrada nun partido no que, con pouco baloncesto, conseguimos manter a fe na vitoria durante 39 minutos. A pesar de a derrota, as nosas aspiracións de acabar entre os catro primeiros continuan intactas.

O peor: o non poder desenvolver o noso xogo ante a solidez defensiva local. Nun partido destas características pesan demasiado as baixas de Manu e Dani, sobre todo no que a ritmo de partido e intensidade defensiva refírese.



xoves, 14 de febreiro de 2019

C.B. Ames Vs. Tecven Padrón completo

E como vén sendo costume nas últimas xornadas, quenda para o visionado completo da nosa vitoria contra Padrón:





Sin sobresaltos

Podríamos definir con una sola palabra el partido celebrado el pasado domingo: superioridad.

El C.B. Ames se enfrentaba a un Tecven Padrón en horas bajas y mermado de efectivos, por lo que había que hacer valer nuestra condición de favoritos y afianzar la privilegiada posición en la tabla en la que nos encontramos. Con buen ambiente en las gradas y, esta vez sí, dos colegiados para dirigir el encuentro, uno de ellos nada más y nada menos que el ACB Jacobo Rial, comenzaba el partido.

Últimas instrucciones de Coach G antes de saltar a la cancha
Salto inicial, con dislocación de muñeca de Juan incluida

Ya desde el inicio el C.B. Ames no quiso hacer concesiones a su rival y, liderados en estos primeros instantes por un Juan especialmente productivo en diversas facetas del juego (4 puntos, 5 rebotes y 1 asistencia en cuatro minutos), pronto comenzamos a adquirir las primeras diferencias favorables (11 a 4, min. 5). Tiempo muerto de los visitantes y Gaby decide repartir los minutos y sacar a pista un quinteto nuevo. Pese a la buena acción inicial entre Rober y Manu, el desacierto más allá de la línea de 6,75 lastró nuestro ataque (1 triple por 9 intentos) lo que, sumado al oficio del rival, motivó que las diferencias se ajustasen al final de este cuarto a tan sólo dos puntos a nuestro favor (14 a 12) y con Eloy azuzando a sus compañeros en pos de aumentar el ritmo de partido y acabar con la resistencia padronesa.




Turno para el segundo parcial y apretar el acelerador. Subimos líneas en defensa contando con el bajón físico del rival y activamos el modo Flash de Manu para maniatar a un equipo pimentonero que en numerosas ocasiones no conseguía siquiera atacar nuestro aro. Con la dirección de un Rober muy solvente, casi el único, desde el perímetro, conseguimos traspasar la barrera psicológica de los 10 puntos antes del ecuador del cuarto. En la parte final, Juan se encargó de marcar el compás en unos minutos que tuvieron como anécdota el clamoroso fallo de Linas en un coast to coast deconstruido y que terminó con una deposición en forma de entrada que provocó las risas y algarabía entre los presentes. Tan sólo una anécdota en un encuentro que se ponía muy favorable para nuestros intereses, tanto por el marcador (37 a 21) como la debilidad mostrada por el equipo visitante.



El tercer cuarto debía servir para matar el partido. Tras unos instantes de dudas iniciales en los que Padrón consiguió recortar la diferencia hasta los 11 puntos, a falta de poco más de dos minutos para el final Manu consigue desatacar  nuestro espesor ofensivo con un triple y enderezar así nuestro camino. Hasta Eloy se permitió culminar con clase un contraataque lanzado por Dani para desatar el vendaval ofensivo, protagonizado por el binomio Raúl-Rober, y poner rumbo hacia la victoria. Situación salvada, 16 a 9 de parcial y 53 a 30 a falta de diez minutos. Todo el pescado vendido.




Ante un rival físicamente exhausto y debido en gran parte a las facilidades otorgadas, el C.B. Ames pudo desarrollar su juego con una velocidad de crucero de modo que aquellos jugadores que no habían estado acertados de cara al aro se resarciesen. Turno para el estreno de los Jota, Dani, Víctor y Diego en un cuarto protagonizado por los puntos de un Linas que intentaba compensar su excreción del segundo cuarto a base de certeras canastas como si fuesen Fortasec. Los visitantes habían claudicado y sólo faltaba esperar el pitido final con paciencia hasta llegar al claro y rotundo 78 a 43 final que, por si solo, habla bien a las claras de las diferencias entre uno y otro equipo en el parqué amiense.






¡Buen trabajo!

A continuación (y sin que sirva de precedente) la estadística casi completa de la escuadra local:

Jugador
T1
T2
T3
PUNTOS
RD
RO
REBOTES
BR
BP
ASIST
Víctor

1/4

2
2
1
3
1
0
3
Jacobo
2/2


2
0
2
2
2
1
1
Dani
2/3
0/2
1/1
5
0
2
2
1
1
1
Manu
1/2
6/9
3/7
22
3
1
4
2
1
2
Quique










Diego

0/2
1/3
3
1
0
1
3
0
2
Eloy
0/2
1/3

2
1
2
3
1
1
0
Jorge

0/3
1/10
3
5
0
5
2
0
1
Alberto










Linas

7/15

14
3
4
7
0
1
2
Rober
3/3

2/4
9
4
0
4
3
1
4
Juan

5/8

10
6
7
13
1
0
1
Raúl

2/4
0/6
4
4
1
5
1
1
0
Jota

1/4
0/3
2
3
0
3
5
2
0











TOTAL
8/12
23/56
8/34
78
32
20
52
22
10
17

Lo mejor: la solidez del equipo en partidos de estas características. Serios en defensa y controlando el rebote, mitigamos nuestra falta de acierto en el tiro exterior a base de orden. Todo el mundo sabe lo que tiene que hacer y, aunque hay margen de mejora, cada jugador tiene muy claro su rol en este equipo. Todo el mundo aporta su granito de arena.

Lo peor: el porcentaje en los tiros de tres puntos. 8 tiros convertidos de 34 intentos, la mayor parte de ellos (si no todos) liberados, nos dicen que debemos mejorar mucho en este apartado, y más en nuestra cancha. De haber elevado un poco el porcentaje de acierto, posiblemente hubiésemos llegado al centenar de puntos. Otra vez será...

En breve subiremos el partido completo a nuestro canal de YouTube.

¡Muchas gracias por el apoyo!