luns, 29 de abril de 2019

ORGULLO!

Tras a eliminación no último segundo a mans do Arzúa CAB na semifinal, tocaba resarcirse ante Compañía de María na final de consolación disputada o pasado sábado no pavillón Lorenzo da Torre, preludio da gran final que enfrontaría ao propio Arzúa CAB co ADB Fontiñas.

A contenda prevíase igualada. Non en balde, na tempada regular ambos equipos asinaron as súas respectivas vitorias en cancha contraria. Dúas escolas diferentes sobre a cancha: Compañía de María, cun maior ritmo de xogo e frescura nas súas pernas, mentres que o C.B. Ames o fíaba todo á súa contrastada experiencia e maior orde no xogo. O premio: conseguir a medalla de bronce e a satisfacción do deber cumprido.

Ambas escuadras presentáronse no pavillón santiagués coa práctica totalidade dos seus efectivos e con ganas de dar a última alegría aos seus incondicionais no peche deste curso baloncestístico.

Coas espadas en todo o alto comezaba o partido. Como se prevía, desde o inicio reinou a igualdade, co C.B. Ames castigando desde o triple (mandarina a taboleiro de Jorge incluída) e Compañía de María atopando o noso aro a base de eficaces penetracións a canastra. É de xustiza recoñecer as achegas neste cuarto tanto de Víctor no perímetro como de Eloy na pintura, incansables ao desalento e que sostiveron aos amienses ata levarnos este primeiro disputado primeiro parcial pola mínima (12 a 11). Dous grandes tanto fora como dentro da pista e un exemplo a seguir polos máis novos.




No segundo cuarto a tónica sería similar ao primeiro, coas defensas impoñéndose aos ataques e Compañía tentando, sen éxito, imprimir un ritmo de xogo que incomodase ao C.B. Ames. Pese ao acerto inicial dos colexiais desde o perímetro con dous triples consecutivos que lles permitían poñerse por diante no electrónico, o C.B. Ames non tiña a menor intención de deixarse dominar. Grazas ao acerto dos irmáns Beiro desde fóra, Manu na dirección e Quique na anotación, ao traballo de canteiría dos interiores Alberto e Linas e á clase de Víctor, nos últimos minutos deste parcial conseguimos impoñer o noso estilo de xogo e levarnos o cuarto por 16 a 13, o que situaba o electrónico nun igualado 28 a 24 ao noso favor que deixaba todo no aire a falta dos últimos vinte minutos da presente campaña.



No descanso, Gaby lembra aos xogadores os conceptos defensivos preparados ao longo desta semana e as nosas mellores opcións en ataque ante un equipo das características de Compañía de María. Tocaba poñerse o mono de traballo.

Mentalizados e determinados, saltamos á pista no terceiro cuarto coa clara intención de non dar opción ao noso rival. Baseados nunha defensa solidaria e negando a posibilidade de segundas opcións, Linas Baltusis desatou toda a súa furia lituana para encadear tres grandes accións ofensivas que nos permitiron superar a barreira psicolóxica dos dez puntos nos primeiros minutos.




Cun rival desconcertado e desancajado ante a nosa intensidade defensiva, o C.B. Ames cheirou o sangue e saltou á yugular dos colexiais. Triple de Jorge, dúas grandes accións de Dani (incluído un gancho desde a cadeira máis propio dunha época na que os millennials nin sequera eran un proxecto), e unha bomba estratosférica de Jota en honra á súa recentemente retirado paisano Juan Carlos Navarro esnaquizaban toda esperanza duns colexiais que apenas anotaron dúas canastras neste cuarto. Para máis inri, novamente os Beiro encargábanse de terminar de esmagar ao contrario con triplazo de Quique (o terceiro na súa conta particular) e dous entradones de Manu que deixaron un parcial de 22 a 4 e o partido practicamente terminado. Case podiamos tocar o bronce cos dedos.




Pero Compañía de María é un equipo disciplinado e que nunca dá un partido por perdido. Con practicamente todo o peixe vendido, e cun C.B. Ames sabedor de que a súa ampla renda no marcador permitíalle unha certa relaxación no seu xogo, os colexiais comezaron a anotar nos primeiros minutos, liderados polo seu tirador Iglesias (autor de catro triples) e polas penetracións de Regueira. Pero a vantaxe cultivada no terceiro cuarto era demasiado ampla como para deixar escapar o partido. Ataques longos, acerto no tiro libre e un último canastón de Quique (vaia partidazo o seu!) para certificar unha vitoria máis cómoda do inicialmente previsto (59 a 46) e facernos co terceiro posto na clasificación, deixando un gran sabor de boca en toda a parroquia amiense neste final de tempada.




Ao finalizar o encontro, ambos os equipos saudáronse e recoñecéronse mutuamente os méritos alcanzados durante a tempada, ante o sonoro aplauso de toda a parroquia que se congregou para ver os dous partidos desta bonita velada de baloncesto. Cabe destacar que na final o ADB Fontiñas alzouse co título á conta dun Arzúa CAB que aguantou o feroz ritmo dos santiagueses durante os primeiros vinte minutos. Ao final 70 a 52 e as nosas felicitacións ao campión por este merecido título, así como o noso recoñecemento a un Arzúa que, como campión da fase regular, realizou un sensacional torneo. Parabéns a todos.



Por parte del C.B. Ames interviñeron:

Jota (2), Quique (12), Jorge (6), Dani (4), Linas (8) - quinteto inicial - Víctor (5), Manu (10), Eloy (2), Alberto (8), Juan (2), Rober e Raúl.

O mellor: "la organización de Gaby en los entrenos, la sobriedad de Víctor, la visión de juego de Jaco, el liderazgo de Dani, la explosividad e intensidad de Manudona, la alegría en el juego de Quique, la rapidez de Diego, la rocosidad de Elo, la clase y la manita derecha de Jorge, la visión táctica de Juan, la magia y la locura de Alber, la manita izquierda de Linas, el afán de superación en cada entreno de Raúl, el orgullo de Rober y la maestría de Jota...juntos. Gran equipo." Non, non é un anuncio dun coñecido perfume de muller, son as sentidas palabras do gran Rober Playmaker que subscribimos desde este medio en todas e cada unha das súas letras. Non se pode dicir mellor.

O peor: que a tempada tocase ao seu fin. Inesquecible.

Non nos queriamos despedir sen agradecer á nosa afición, en especial a Lourdes, Manolo e a Carlos, por estar ao pé do canón xornada tras xornada; ao noso patrocinador Artros Fisioterapia e a Eva Brey por todo o seu apoio e, en xeral, a todas as nosas familias por soportarnos e permitir que nos dediquemos ao que máis nos gusta. Todos vós sodes parte deste equipo e o C.B. Ames non se entendería sen a xente que nos permite gozar deste deporte coa mesma ilusión campaña tras campaña.

GRAZAS!

martes, 16 de abril de 2019

A dous segundos da gloria...

O pasado sábado pola tarde o Municipal de O Cruceiro vestiu as súas mellores galas para acoller o partido de volta correspondente ás semifinais do campionato entre o Arzúa CAB e o C.B. Ames. Coa exigua vantaxe dun punto a favor dos locais cultivada no partido de ida, o encontro configurábase como un "todo ou nada" para ambos os rivais, conscientes do feito que a vitoria sería suficiente para acceder á gran final contra o ADB Fontiñas, verdugo de Compañía de María na outra semifinal.

Cun ambiente de basket propio doutras épocas en terras arzuás e unha bancada na que non cabía un alfinete, daba comezo un partido no que as emocións fortes estaban aseguradas. Ao contrario que no encontro de ida, empezamos ben. Con orde en ataque e a consígna clara de expulsar a Aitor da nosa zona, a dupla Jorge-Linas (o primeiro por fóra e o segundo por dentro) danaba a súa defensa individual ao momento de establecer un parcial de 2 a 7 nos primeiros minutos de xogo.





Pero os locais non ían poñer as cousas fáciles e, esporeados pola súa gran afección, comezaron a achegarse no marcador. O xigante Aitor sacudíase aos nosos defensores e comezaba a atrapar rebotes ofensivos que se transformaban en falta ou canastra. Ante esta circunstancia, Gaby introduce as primeiras modificacións no encontro, dando entrada a xogadores de refresco coa intención de nivelar as forzas a ambos lados da pista. Dito e feito, os cambios compensaron a contenda e, con accións tales como un rebote en ataque - que contra Arzúa están especialmente caros - máis canastra de Alberto, un triple desde a esquina de Raúl e unha penetración made in Beiro de Manu situaron o electrónico en 17 a 16 ao final do primeiro cuarto. Non era máis que o preludio do que estaba por chegar.




No segundo cuarto iamos experimentar a fase máis perigosa do encontro. O ata ese momento aparente orde en ataque e boas seleccións de tiro transformábase, de súpeto, en desconcerto. Cada xogador do C.B. Ames parecía ir polo seu lado ante o aro rival, feito que os locais aproveitaron para escaparse gradualmente no marcador cun Aitor moi inspirado (e cos brazos máis longos que o almorzo dun funcionario) e un Ezequiel que comezaba a asomarse polo coliseo arzuán. A iso había que sumarlle a actuación arbitral, que castigaba con numerosas faltas á xogadores clave do C.B. Ames mentres que permitía unha maior dureza da defensa local, como proba o feito de que, ao termo do partido, o número de faltas sinaladas na nosa contra resultou ser de 23 por tan só 6 en contra dun equipo local que nunca entrou en bonus ao longo dos corenta minutos de xogo. Só Manu, con dúas accións de mérito, conectaba co aro visitante, ao que se sumou, case ao final do cuarto, Jota cun triplo para rubricar o únicos sete puntos conseguidos neste cuarto. Parcial de 14 a 7 para os locais e un 31 a 23 ao descanso que facía temer polas nosas posibilidades reais de clasificación para a final.


Momento para a reflexión e a corrección de erros. No vestiario, Coach G encárgase de poñernos as pilas e tomar consciencia da nosa delicada situación no encontro. Había que darlle a volta á tortilla e con esa mentalidade saímos a por todas no terceiro cuarto. 

Recuperando a orde en ataque, baixo a batuta de Jota e Manu, e cunha ferocidade desmedida en defensa, conseguimos o que nos propuxemos ao descanso: infundir medo nos corazóns arzuáns. A nosa remontada pasaba por cortocircuitar a Aitor, e a boa fe que o conseguimos grazas ao traballo de todos os nosos pivotes, deixando ao determinante pero cada vez máis esgotado pivote local en cero puntos neste cuarto. Unha vez conseguido, momento de ir a por o aro local. Con Jorge, Alberto e, como non, Manu a tumba aberta, conseguimos conectar unha serie de ofensivas consecutivas que motivaron a heroica remontada. A gran afición local parecía medorenta coma se visen un Poltergeist xa que o C.B. parecía entoar, co seu xogo, o famoso "xaaa estaamooosss aaaquiiiiiií..."

 


Os dous últimos tiros libres (os únicos que lanzamos ao longo do partido) transformados por Quique rubricaban un excelente parcial de 6 a 16 ao noso favor. 37 a 39 a falta de dez minutos e os corazóns, tanto de xogadores e técnicos como do público, a piques de estoupar.

E é que o último cuarto foi un fiel reflexo non xa do que se estaba vendo neste partido, se non do que foron os oitenta minutos de eliminatoria: máxima igualdade e emoción. O cuarto comezaba coa peor das noticias para os nosos intereses: a máis que discutible quinta falta de Manu. Pero non era momento para as lamentacións. O C.B. Ames é un equipo de carácter e que se sobrepón ás adversidades e, baixo a dirección dunha experimentado Jota nestas lides, co apoio de Jorge e Alberto en ataque e todos defendendo en modo "Fuenteovejuna" (todos a un tempo), seguimos loitando a brazo partido por clasificarnos para a gran final. Alberto castigaba con bos tiros de media distancia a un esgotado Aitor. Un canastón de Jorge cunha párabola máis alta que o esbirro dunha jirafa e un contraataque con pase de béisbol de Jota que Alberto culmina á remanguillé, provocando un simulacro de infarto no corazón Gaby, son replicados polos xogadores locais liderados polo seu xogador máis desequilibrante ao longo de toda a eliminatoria: Ezequiel. Mención aparte para o traballo e a importancia deste xogador, máxime se temos en conta que o día anterior estaba na súa cama con 39 de febre afectado dun forte virus. A épica estaba de visita no municipal arzuán.



Con empate a 47 no electrónico, e co pavillón a piques de explotar, chegamos aos momentos culminantes do partido. Jota, co ánimo e a vontade de querer repetir a sensación de chegar a unha final dez anos despois do título logrado coa mítica escuadra lucense do Hierros Ferreiro, asume a responsabilidade e, aproveitando a pantalla ofrecida por Alberto, enchufa un triple desde a frontal que nos sitúa  +3 no electrónico mentres o vetusto base lucense lanza xestos e vocábulos irreproducibles cara aos seus compañeiros que, froito da tensión existente, fosen merecedores da máis fulminante excomunión.


Boa defensa pola nosa banda tras o tempo morto local e bola de partido. Emulando a acción anterior, Jorge, o noso mellor especialista no triple (e atrevémonos a dicir que o mellor da categoría), aproveita un novo bloqueo de Alberto para levantarse e... polos pelos! 



Aitor converte o segundo dos tiros libres dos que dispón e chegamos á acción determinate do partido. Tras unha longa circulación de balón, Alberto recibe de Jota tras pick ´n roll, fai saltar polo aire a Aitor, se zafa del e ataca o aro cunha afastada bandexa marca da casa que queda curta. Dani, moi atento, aproveita a ausencia do gran pivote local para facerse co rebote ofensivo pero falla no seu intento de finiquitar o encontro. Rebote para os locais e a correr a defender, conscientes de que en menos dos dez segundos que restaban non podiamos facer falta. Cos seus mellores xogadores sen posibilidade de tiro, o balón chégalle ao ata o de agora inédito Christian que, máis aló da liña de 6,75, decide levantarse pola falta de tempo e, coa decisión e determinación propia dun crack, decide erixirse en protagonista absoluto esnaquizando a nosa rede e desatando o frenesí en O Cruceiro. Sen tempo para a reacción, o último intento de Alberto en plan Sergio Llull desde o centro do campo, aínda que coa dirección correcta, queda curta.

 
51 a 50 no marcador e a cara que se che queda despois de rozalo cos dedos. Con Christian, o heroe local, e aos ombreiros dos seus compañeiros, aos poucos fómonos recompoñendo da decepción e felicitamos a todos os membros do Arzúa CAB polo seu pase á final, mentres os vencedores, nun arranque de deportividade que lles honra, recoñeceron o noso esforzo e loita ao longo de toda a eliminatoria cun gran aplauso que devolvemos entre o xúbilo dunha afección que tamén soubo recoñecer os nosos méritos e contribuíu a mitigar os efectos desta dolorosa derrota.

Parabéns ao Arzúa CAB e á súa afición!

Inmediatamente despois da preceptiva ducha, varios dos integrantes do C.B. Ames puideron gozar dunha reparadora velada no santiagués Restaurante "O Labrador", onde por varias horas compartimos experiencias e anécdotas sobre o que nos acababa de suceder. Ao termo da cea, e a pesar de que o sábado vivimos nas nosas propias carnes a cruz deste deporte, todos os presentes chegamos á mesma conclusión : que grande é o baloncesto!

Ás maduras e, sobre todo, ás duras, sempre orgullosos deste grupo

Por parte deo C.B. Ames interviñeron: Jota (6), Manu (8), Jorge (14), Linas (4) e Dani - quinteto inicial - Quique (2), Alberto (12), Raúl (3), Jacobo, Diego, Eloy e Rober.

O peor: a forma na que quedamos fóra da final. Por dous segundos...

O mellor: o espírito, a garra e a cohesión que hai neste magnífico grupo. Desde o adestrador, pasando por todos e cada un dos xogadores e acabando pola nosa afición, demostramos día tras día, xornada tras xornada, que o C.B. Ames é moito máis que un simple club de baloncesto. Como diría o mestre Rosendo Mercado, "maneiras de vivir!". Que a ninguén lle caiba a menor dúbida que, tras o mazazo recibido, volveremos levantarnos e farémolo, se cabe, con maior forza. Agora máis que nunca é o momento de gritar, todos xuntos, VIVA O C.B. AMES!

mércores, 10 de abril de 2019

As espadas en todo o alto

Encontro de ida de semifinais. Tras dúas xornadas de "desterro", o C.B. Ames comparecía o pasado domingo no Municipal de Bertamiráns para enfrontarse ao campión da tempada regular e claro candidato ao ascenso: o Arzúa C.A.B. As bancadas do coliseo amiense rexistraron a mellor entrada da tempada, cuns afeccionados visitantes que se desprazaron en masa a apoiar ao seu club, igualando forzas coa parroquia local no que a número se refire. Unha auténtica festa do baloncesto senior.

Vellos coñecidos e un novo reto: chegar á final e conseguir unha das dúas prazas que outorgan o ascenso de categoría. Cada un coas súas armas. Con estes ingredientes empezaba unha contenda que, sobre o papel, presentábase igualada.

Pero non empezaba ben a cousa para o C.B. Ames. Aínda que o balón movíase con alegría e as seleccións de tiro eran correctas, o balón non quería profanar a rede defendida polos visitantes, feito que aproveitaron para dispararse no marcador grazas á súa superioridade no rebote e a nosa pasividade en defensa, froito da frustración colectiva nos primeiros minutos de xogo. Parcial de 0 a 10 e a remar desde o principio. O reaparecido Juan, cun tiro libre, anota o primeiro punto, seguido por cinco puntos dun Jorge que, por momentos, parecía espertar. Ao final do primeiro cuarto 6 a 14 a favor dos visitantes e malas sensacións en xeral.






Pero no segundo cuarto seriamos testemuñas da resurrección dun C.B. Ames que non claudicará tan facilmente. Unha entrada dunha mermado Jota, dúbida ata última hora, espolea aos locais que comezan a ver o aro visitante con maior facilidade. A esta acción da veterano base lucense séguenlle un triple de Juan e sendos triples do mozo Raúl. Xa chove menos e o partido iguálase.




Ante a algarabía do noso público, seguimos castigando o aro rival desde o perímetro. O último triple de Jorge deixa a diferenza, tras un parcial de 18 a 8, nun esperanzador 24 a 22 ao noso favor. Remontada culminada fronte un Arzúa C.A.B que pedía o descanso a berros.


Arrinca o terceiro cuarto e o C.B. Ames sae decidido a facer dano cun Manu que anota os seus dous primeiros puntos deixando atrás a maldición que parecía perseguirlle nos vinte primeiros minutos de xogo. Un afortunado triple a taboleiro de Diego e un novo tiro libre convertido por Juan poñían certa terra polo medio e alimentaba as esperanzas dos amienses.


Pero os visitantes non estaban dispostos a dar o seu brazo a torcer. Grazas ao bo facer do seu capitán Vieites, o acerto anotador de Ezequiel e o dominio baixo os aros do seu xigantesco pivote Aitor, aos poucos os visitantes compensaron a súa desvantaxe no electrónico, tomando de novo a iniciativa nun encontro de ida e volta. Novo cuarto favorable a Arzúa -10 a 16- e 34 a 38 a falta de dez minutos por disputarse.


Pero, lonxe de desestabilizarnos, decidimos saír a por o partido. Nova entrada dunha desequilibrado Jota para remover conciencias e triple de Jorge como declaración de intencións, contestados por tres canastras consecutivas de Ezequiel, ao cabo máximo anotador do partido con 19 tantos. Baixo a dirección dun recuperado Manu, os nosos pivotes Alberto e Juan conseguen dúas boas accións consecutivas que superan, por primeira vez no encontro, os interminables brazos de Aitor. O péndulo no que se converteu esta contenda podía caer de calquera lado.




Pero a semifinal é a 80 minutos e non a 40. Conscientes diso, ambas as escuadras expuñan férreas defensa co obxectivo de impedir canastras fáciles e rápidas do equipo rival. O acerto desde o tiro libre por parte dos visitantes era replicado por un Manu en estado de graza, anotando un triplo estratosférico  e un 2 + 1 que case lle custa unha escordadura cervical debido á efusividade do seu irmán Quique na celebración.



Derradeira posesión favorable para os nosos intereses para gañar o partido pero, ante a boa defensa local, fúndensenos os chumbos e non chegamos nin a tirar a canastra. Último parcial favorable (17 a 14) e resultado final cun axustado 51 a 52 que deixa todo pendente para o encontro de volta, o vindeiro sábado ás 20.00 no Pavillón Municipal de O Cruceiro de Arzúa. Fagan as súas apostas...

Ambos contendentes felicitándose polo encontro disputado. Respecto e máxima igualdade
O plantel do C.B. Ames agradecendo o apoio do público 

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Manu (12), Diego (3), Jorge (13), Alberto (4) e Juan (7) - quinteto inicial - Linas (2), Jota (4), Raúl (6), Víctor, Dani, Quique e Eloy.

O mellor: a capacidade de superación nalgunhas fases do partido, como a inicial, que motivaron que nos enganchásemos ao partido antes de que a eliminatoria puxésese costa arriba. Estamos vivos e debemos ir gañar a Arzúa. Cunha vitoria por dous puntos é suficiente.

O peor: a falta de acerto ante os novos aros do Municipal de Bertamiráns. A pouco que incrementemos a porcentaxe de acerto aumentarán as nosas probabilidades de éxito no encontro de volta e a posibilidade de certificar o ascenso e o pase á final.

xoves, 4 de abril de 2019

Pensando nos playoffs...

Coa clasificación xa no peto, o pasado domingo disputamos a última xornada da tempada regular, o que nos levou ata o Municipal de Vedra para enfrontarnos ao sempre rochoso e aguerrido conxunto do Basket Ribadulla B. Tempo para probas e minutos para os menos habituais, pensando máis na propia semifinal que no partido que nos ocupaba.

Preparados para o último partido da fase regular, con Manolo Porto exercendo como artista gráfico

E a verdade é que tardamos en meternos en faena. Ataques espesos e faltos de acerto sumados a unha falta de ritmo que denotaban unha ausencia de intensidade a ambos os dous lados da cancha que, de manterse, condenaríannos á derrota. Menos mal que os locais non souberon aproveitarse das nosas múltiples carencias para poñer terra polo medio. Tres canastras en xogo en dez minutos falan ás claras das nosas prestacións ao longo deste parcial. A pesar de todo, 11 a 6 e a espabilarse.






Pero o segundo cuarto ía ser outro cantar. Coma se tomariamos un chupito de adrenalina xeral, comezamos a ver o aro rival con abraiante claridade. Liderados por un Linas Baltusis que vai a máis sempre que pasan as xornadas, un Quique cheo de confianza e descaro e, sobre todo, ese estraño elemento chamado Alberto, capaz de reaparecer tras unha serie de partidos de baixa rompendo todos os moldes e producindo en todas as facetas do xogo, en pouco máis de catro minutos deramos a volta ao marcador, ante un conxunto local no que soamente o seu center Raúl Tacón parecía manter o tipo. Parcial de 7 a 19 e 18 a 25 no electrónico ao descanso que parecía poñer as cousas no seu sitio.



Tempo para o descanso, que o propio Alberto, quizá impresionado pola súa estelar actuación, aproveitou para relaxarse e gozar do resto do encontro mentres capeaba un sobrevindo mareo que lle afastaría da pista de forma definitiva. Todo quedou nun pequeno susto para a parroquia amiense e para o bravo xogador de Muros que, segundo as súas propias palabras, "xa está para outra".

O partido renovouse onde o deixabamos, con Quique especialmente activo e acertado e con Linas facendo moito dano na pintura. Ao tran-trán seguimos facendo o noso traballo para escaparnos e chegar ata os dez puntos de diferenza (30 a 40) a falta de dez minutos por disputarse. Parecía todo controlado.






En parte debido á nosa excesiva relaxación e, doutra banda, a que os locais son un conxunto curtido en mil batallas e nunca dan un partido por perdido, a nosa situación aos poucos deixaba de ser todo o privilexiada que nos gustaría. Paulatinamente, os de Ribadulla íanse achegando no marcador liderados por Quintela e apoiados no seu acerto desde o tiro libre mentres que, polo noso lado, tan só Dani, o gran capitán, parecía ter respostas ante ofensiva local. Co partido practicamente igualado, os colexiados sinalan unha falta antideportiva a Raúl quen, endemoñado, sublevouse en exceso opositando a unha falta técnica que o colexiado non dubidou en sinalar, co que deu cos seus osos no banco previa patada a unha das porterías. Viríanos ben fichar a un exorcista para este tipo de casos...

¡Ego te expulso!

Co partido igualado, o ata ese momento desaparecido Jorge decide axustar o seu punto de mira e cun triple certeiro e a transformación de dous tiros libres parecía decantar a balanza a favor dos nosos intereses. O último punto de Jacobo afastaba aos locais a catro puntos a falta dunha posesión, pero o base local, buscando o 3 + 1 que mandase o partido á prórroga, transformou un inverosímil lanzamento rozando a liña de tres, aínda que finalmente o árbitro concedeu xustamente os dous puntos. Non había tempo para máis. 12.ª vitoria para a saca e a pensar en Arzúa.





Por parte do C.B. Ames interviñeron: Jota, Víctor, Jorge (5), Jacobo (3) e Eloy - quinteto inicial - Dani (8), Quique (13), Diego (5), Alberto (6), Linas (13), Raúl (2) e Rober.

Respecto e recoñecemento entre ambos equipos

O mellor: 12 vitorias por 6 derrotas e a semifinais. Gran tempada e obxectivo cumprido. Agora queremos máis. 

O peor: o que lle espera a Arzúa. Imos Ames!