O importante é a vitoria

Dura fin de semana por diante para o C.B. Ames con dous partidos con pouco máis de 24 horas de intervalo. No primeiro deles recibimos o pasado domingo a un C.B. Santa Baia de Boiro inmerso nunha clara dinámica negativa de resultados tras a vitoria inicial (e única ata o momento) na primeira xornada de competición. Partido de necesidades e poucas concesións para a galería.

Balón ao aire cunha consigna clara: prohibido baixar os brazos nos 40 minutos. Ao contrario que en xornadas anteriores, o C.B. saiu decidido a polo partido desterrando as tan acostumadas relaxacións que tanto dano fixeron en anteriores xornadas. Nove puntos consecutivos de saída poderían facer presaxiar unha cómoda vitoria fornte un equipo visitante que estivo seis minutos para conseguir a súa primeira canastra en xogo. Pero estamos nunha competición na que non hai un partido fácil. Liderados por Óscar Triñanes, líder anotaodor dos boirenses neste encontro, nos últimos catro minutos a ampla vantaxe esfumouse xusto antes do remate do primeiro parcial (13 a 13).

No segundo acto tivemos un pouco máis do mesmo. Ambas escuadras máis pendentes de non recibir canastra que de anotar, ritmo lento de xogo e moito, pero moito, desatino cara o aro rival. Só unha ondanada protagonizada por unha tripla dun Sebas menos acertado que de costume e unha canastra dun Tomás que, xornada tras xornada, vai adquirindo maiores responsabilidades a medida que vai coñecendo aos seus novos compañeiros. Confianza lle chaman, creo. 

24 a 20 ao descanso e todo por decidir, aínda que xa se podía atisbar que a reanudación non sería, precisamente, unha oda ao baloncesto de ataque.

E equiliquá. O C.B. Ames atenazado e botando en falta a un doente Jorge que estaba a facer o seu magosto particular a base de castañas en forma de triplas e un C.B. Santa Baia que, sen facer nada doutro mundo non perdía o rebufo amiense. Só unha acción de mérito da case centenaria conexión galegolituana Rober-Linas permitía aos locais poñer terra de por medio xusto antes do toque de bucina que indicaba o remate do terceiro parcial (36 a 30). 

Dez minutos e o peixe por vender. Os cinco primeiros, tediosos, con só unha canastra por cada bando. Chegaba o momento da verdade. Os visitantes aproveitaron a inoperancia local en ataque para igualar o encontro a falla de dous minutos e medio, encollendo os corazóns dos ata eses momentos adormilados xiareiros locais. Pero, a partires de aí xurdiu a importancia dun xogador como Juan, "Mr. Intanxibles", quen, desde a súa intensidade defensiva e con espartana atitude, conseguiu infundir o alento necesario ao resto dos seus compañeiros para negar o camiño a canastra a un C.B. Santa Baia que acusou en demasía a dinámica negativa na que se atopa inmerso. Dúas canastras fáciles ao contrataque tras roubo de balón e o maior aplomo local nos instantes finais decantaron a balanza ao noso favor por un tanteo final de 45 a 41 nun partido onde as defensas superaron amplamente os ataques por ambos lados.

Tempo para a recuperación co ollo posto no partido do día seguinte que nos enfrontaría ao EDM A Estrada. Pero ese é outro cantar...

Coa música a outra parte

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Tomás (9, AA), Diego (6, A), Jaime (5, A), Juan (2, AA) e Sebas (11, AA) - quinteto inicial - Hugo (6, A), Jorge (2, -), Linas (2 ,A), Rober (A), Ángel (s.c.) e Víctor (s.c.).

O peor: o pobre espectáculo para os xiareiros que se deron cita no coliseo amiense. Tocaba antepoñer eficacia a efectismo e abofé que se conseguiu.

O mellor: como diría o mítico adestrador arxentino César Luis Menotti, "o importante é a vitoria". 

Máis cordeiros que lobos

Terceira xornada de competición e segundo partido como local recibindo a un dos favoritos: o ADB Fontiñas, finalista na campaña pasada e unha das escuadras que, ano tras ano, ocupa unha das posicións de honra ao termo de cada tempada.  

Non tería que pasar moito tempo para poder comprobar que o guion ía ter os mesmos tintes que os dous partidos anteriores. O C.B. Ames durmido e indolente en defensa permitía aos visitantes impoñer o seu ritmo de xogo e escaparse rapidamente no electrónico. A tripla de Blas situaba aos santiagueses cunha vantaxe inicial de 6 a 14 nos cinco primeiros minutos de xogo.

Sen acerto en ataque e coa, por desgraza, xa acostumada indolencia inicial en defensa, as diferenzas non facían senón máis que aumentar ante a impotencia de Dani, o técnico local, ante a actitude defensiva mostrada polos seus pupilos. Ao remate dos dez primeiros minutos, expeditivo 10 a 22 a prol dos santiagueses e os amienses en caída libre.

O segundo cuarto comezou coa mesma dinámica coa que rematou o primeiro: Fontiñas dominando e Ames sometido. A canastra inicial dun Sergio Rocha que era o único xogador ao que parecía correrlle o sangue polas veas non era suficiente para deter a hemorraxia defensiva.

Coma almas en pena e cunha especie de resaca post-halloween, os xogadores do C.B. Ames semellaban máis ben membros da Santa Compaña de visita por San Andrés de Teixido que un equipo que aspira a estar entre os catro primeiros clasificados ao termo da primeira fase de competición. Mercede ás facilidades defensivas e asfixiados pola presión proposta polo adestrador visitante, o experimentado Ángel Noya, non tardaron en chegar os 20 puntos de diferenza no electrónico no ecuador do segundo cuarto (12-32). Tocando fondo.

O pequeno amago de rebelión dos locais a base de tiros libres e a primeira tripla dun Jorge que tería moitas cousas que dicir na segunda metade foi sofocado de seguido por un ADB Fontiñas, coral e moi disciplinado, para deixar as cousas como estaban ao termo do segundo parcial (22-40) e caras de preocupación tanto no banquiño como nos abnegados xiareiros locais.

Non trascenderon as verbas de Dani no tempo de lecer, pero apostamos sen medo a equivocarnos que deron de cheo no corazón e no orgullo dos seus pupilos. Uns xogadores que entraban no vestiario coma cordeiros, frustrados e derrotados, comparecían de novo sobre o parqué transformados en lobos sedentos non de sangue senón, sobre todo, de recuperar o orgullo colectivo.

Cos dentes apretados é os traseiros dez centímetros máis baixos, os xogadores do C.B. Ames saíron en tromba. O triunvirato formado por Diego, Sebas e Jorge, agora sí, atopa o camiño ao aro rival dunha forma máis directa apoiados nunha solidez defensiva inusitada ata o momento e que pillou por sorpresa a un conxunto visitante que non parecía atopar resposta. Por que non temos esa actitude dende o principio? Cousas veredes Sancho...

Canastra á remanguillé marca da casa de Alberto máis dous puntos transformados polo lituano Linas Baltusis, dous vellos rockeiros do conxunto amiense, para infundir o medo nos corpos dun equipo visitante que sufriu un severo correctivo neste parcial (22-8) vendo como o marcador amosaba un impensable 42 a 48 a falta de dez minutos para a finalización. Sorprendentemente, había partido.

Últimos dez minutos de encontro e, tras un intercambio inicial de canastras, entra en escena o noso actor principal: "Sniper" Jorge. Tripla espectacular secundada por una nova canstra baixo o aro de Sebas para poñerse a dous puntos (49 a 51) a falta de seis minutos, o que provocou o oportuno tempo morto do banquiño visitante, e que tivo un efecto balsámico. Máis templados e aproveitando o exceso de revolucións locais, o ADB Fontiñas conseguía anotar en accións elaboradas rematadas polos seus pivotes con canastras fáciles tras penetración e asistencia dos seus xogadores exteriores, sabedores da falta de solidariedade na defensa local.

Con máis corazón que cabeza e apoiados nun inspiradismo Jorge, o C.B. Ames vólvese a situar ao rebufo no marcador a falta de tres minutos (55 a 59).

 

Aínda que podería intuírse que, pola súa xuventude, o ADB Fontñas sería presa fácil dos seus propios nervios, nada máis lonxe da realidade. Cunha tranquilidade case insultante, os visitantes seguían crendo nas fortalezas que os levaron a dominar a práctica totalidade do partido: presión defensiva e orde en ataque. E así sería. Apoveitando a ansiedade local e manexando os tempos, novamente conseguían alonxarse a uns practicamente imposibles 10 puntos de vantaxe (55 a 65) a falta de minuto e medio para o final. A sexta tripla de Jorge e a canastra final dun Jaime que se está a gañar a pulso o seu aumento de protagonismo non serviron máis que para maquillar o marcador final de 60 a 67 a prol dun ADB Fontiñas que foi superior no cómputo total dos corenta minutos de xogo.

 

Tanto na vitoría como na derrota, un equipo unido

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Tomás (4 puntos, 9 rebotes e 4 asistencias, AA), Diego (6, A), Jaime (9, AA), Juan (1, A) e Sebas (8, A) - quinteto inicial - Jorge (18, AAA), Sergio Rocha (5, AA), Alberto (5, A), Linas (2, A), Ángel (2, A), Hugo (-, -) e Víctor (-,-).

O mellor: a raza e orgullo amosados durante o terceiro cuarto. Posiblemente, do mellorciño desta campaña. 

O peor: por terceiro partido consecutivo, a indolencia defensiva dos minutos iniciais que, lonxe de arranxarse, parece que vai in crescendo. Neste caso, regalamos os dous primeiros cuartos e, nunha competición tan igualada, este é un factor absolutamente diferencial. Tendo en conta que estaremos as dúas próximas xornadas sen competir, pode ser este un bo momento para resetear e tentar de recuperar un sinal de identidade tan propio do C.B. Ames como é a intensidade defensiva. Pero queda moito traballo por facer. Un pouquiño máis de agresividade, por favor...

C. B. Ames Vs. C.B. Ribeira Congalsa completo

Retomamos un vello costume. Partido completo correspondente á 1ª xornada da tempada regular 2023/2024:

Lembrade que podedes disfrutar (ou padecer) este e outros encontros do voso club favorito na nosa canle de YouTube.

Moitas grazas polo voso apoio!

Indolencia

Segunda xornada e toca estrea a domicilio na sempre dífícil cancha do La Salle Bonaval. Tras a axustada vitoria no partido inaugural contra o Ribeira Congalsa, momento para chequear as nosas posibilidades ante un rival necesitado tras perder o seu primeiro partido en terras estradenses por 51 a 47.

Coa consigna de non repetir os erros en defensa que case nos condean no encontro anterior, saltamos á húmida cancha santiaguesa cuxas bancadas amosaban un aspecto certemente animoso. Nada máis lonxe da realidade. Os locais, cun baloncesto directo e sen complexos ben dirixidos por Fernán Bouzán, non tiñan problemas en atopar o camiño ao noso aro ante unha defensa, de novo, máis frouxa que as prestacións dun funcionario a principios de mes. Tan só o acerto dun inspíradismo Sebas e a primeira das catro triplas de Diego mantiñan a nave amiense a flote. Os cambios introducidos por Dani, pese a dúas accións acertadas do gran Alberto Sampedro, apenas surten efecto. O 24 a 15 dos dez primeiros minutos fala ben ás claras da superioridade local, boa parte dela cimentada sobre unha moi frouxa defensa visitante e que sería practicamente unha constante durante todo o encontro. 

O segundo cuarto comezaría cunha seca de tres minutos ata que a canastra inicial do local Mario Picón é replicada cunha tripla de Rober na que, durante tempos inmemoriais, foi a súa segunda casa.

Pero os locais, lonxe de poñerse nerviosos, continuaban apostando polo un xogo coa necesaria mestrura de verticalidade e pausa que seguía a facer dano á nosa débil defensa. Só o acerto desde a liña de 6,75 servíanos para maternos con vida nun encontro no que os santiagueses impoñían con claridade o seu ritmo de xogo, mantendo en todo momento a iniciativa tal e como reflicte o 38 a 27 co que se chegou ao descanso e cun C.B. Ames que necesitaba acudir ao rincón de pensar.

Leve melloría tras a reanudación pero insuficiente. Liderados de novo por un Sebas que nun par de partidos xa se convertiu nunha das grandes referenzas deste equipo, e cun magullado Jorge aparecendo no encontro por vez primeira, conseguimos situarnos a 6 puntos de diferenza tras unha canastra de raza de Juan (42 a 36) a falta de 3 minutos para o remate do cuarto.

Pero, cando máis preto estabamos, de novo todos os esfrozos ao garete pola defensa. Cortes frontais sen balón escapaban á nosa vixiancia e remataban en canastras fáciles ante a impotencia do noso adestrador Dani xa que a actitude defensiva, como todos sabemos, é o noso sinal de identidade e, polo tanto, convértese en algo innegociable. 45 a 36 e volta á casiña de saída a falta de 10 minutos para o finiquito.

Arrincamos con dous tiros libres e un canastón a taboleiro de dous ilustres representantes da nosa vella garda, Linas e Rober, que nos colocaban a cinco puntos no primeiro minuto de xogo e prendían as nosas esperanzas de remontada.

Pero un novo arreón dos locais liderados unha vez máis por Fernán Bouzán volvíanos a mandar onde estabamos. A tripla do renqueante Jorge non inquietaba a un equipo local que rezumaba oficio e tranquilidade, en parte apoiado nunha debilidade defensiva que foi o noso talón de Aquiles durante toda a tarde-noite do pasado domingo.

Pasaban os minutos e o guion era o mesmo. Tripla de Jaime e catro puntos consecutivos de Tomás que son respondidos con solvencia por un La Salle Bonaval que nunca perdía a compostura. Con conceptos básicos, como situar un poste alto no medio da nosa zona para mover o balón e atacar o aro, conseguiu manter a iniciativa durante a práctica totalidade do encontro.

E non dicimos que dominou todo o encontro porque a falta de dous minutos o noso escolta Diego, con pouco que perder e sobrado de testiculina, anotou dúas triplas de forma consecutiva para facer tremer os cimentos da vitora local fraguada nos 38 minutos anteriores. Pero os locais, de novo con nervios de aceiro, fixeron gala de moita templanza e anotaron catro tiros libre de forma consecutiva que certificarían a súa vitoria. Arenga final e saúdo aos xiareiros que se desprazaron en masa a presenciar este, por momentos, disputado e entretido encontro.

Ao remate, e como símbolo e recoñecemento da carreira baloncestísitca de Rober no que puido ser o último encontro do playmaker nesta casa, ambos equipos posaron xuntos nunha bonita imaxe que quedará para a posterioridade. Respect.

 

Muchos quilates juntos

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Tomás (4, A), Diego (12, AAA), Jaime (6, A), Juan (2, A) e Sebas (18, AAA) - quinteto inicial - Rober (5, AA), Rocha (-, A), Jorge (7, A), Linas (2, A), Alberto (4, A), Hugo (-, A) e Eloy (-, A).

O mellor: o noso xogo exterior e acerto no triple. 

O peor: a indolencia en defensa. Non podemos estar tan calados como un grupo de monxiñas con voto de silencio. 10 faltas cometidas en todo o encontro son suficientemente ilustrativas.  Como ben sinalou Coach "D", a actitude non se adestra, tráese da casa. Sirva comentar para rematar que no adestramento do luns seguinte ao encontro acudiron a totalidade do noso plantel, nun xesto que foi recoñecido polo propio adestrador e agardarmos que constitúa un punto de inflexión para as vindeiras xornadas.