¡NO TE CALLES, GRITA AMES!

 

Segundo asalto dos cuartos de final contra o todopoderoso C.A.B Conxo, esta vez actuando coma visitantes no pavillón do colexio Manuel Peleteiro. Semellaba impensable pensar que o ambiente vivido a semana pasada no Milladoiro podería repetirse pero, de novo, a realidade amosounos a grandeza dos incansables xiareiros do C.B. Ames que non dubidaron en acudir en masa a apoiar ao seu equipo na procura dunha milagre en forma de remontada que permitira mitigar a desvantaxe de 6 puntos colleitada no partido de ida. O pavillón colexial lucía coma nas grandes ocasións. That´s Entertaiment.

Co factor sorpresa esgotado no partido de ida, os pupilos de Fran Varela iniciaron o encontro dispostos a finiquitar a eliminatoria pola vía rápida. En dous minutos o electrónico amosaba un rotundo 10 a 2 a prol dos santiagueses que motivaba o primeiro tempo morto de Dani para frear as acometidas do rival e tentar equilibrar a balanza. Saque de fondo no que Jaime rompe ao seu par para depositar suavemente o balón na cesta e lanzamento a curta distancia cheo de calidade dun Sebas disposto a reivindicarse tras a súa actuación nun primeiro choque no que se agardaba máis do pívot venezolano.

Pero Conxo viña coa lección aprendida e novamente tenta poñer terra polo medio ante un C.B. Ames que atacaba con máis corazón que cabeza. Triplazo de Jorge ao ritmo de “C.B. Ames nunca se rinde” da bancada para poñer o 16 a 10 e facer sentir ao rival que, de novo, botar ao equipo amiense da eliminatoria non sería unha tarefa doada.

Pero nos derradeiros tres minutos a repentina seca anotadora foi aproveitada polos locais para castigar desde a liña de tiro libre e, punto a punto, despegarse no marcador ata o 23 a 11 ao termo dos 10 primeiros minutos.

Os nosos xiareiros, en lugar de virse abaixo, subían os decibelios das súas gorxas e incrementaban a intensidade dos seus tambores e bucinas nun intento de contaxiar a un equipo visitante que sentía que recibira un castigo excesivo no cuarto inicial.

O segundo parcial comezaba cun intercambio de canastras no que o C.A.B. Conxo parecía sentirse cómodo xa que seguía a moverse en diferenzas superiores aos 10 puntos. A falta de tres minutos para o tempo de lecer, Dani solicita novo tempo morto para elevar as apostas e poñer en liza todo o seu arsenal ofensivo de cara a recurtar distancias. Taponazo de Sebas sacando a pasear o matamoscas que esperta a furia venezolana interior en forma de 5 puntos consecutivos (entrada con reverso incluído e tripla taladrando a rede rival) que fan decantar este parcial ao noso favor por 10 a 12. 33 a 23 ao descanso con todo por decidir. Seguimos sendo a resistencia.

Comeza o terceiro cuarto coa intensidade in crescendo e ambas escuadras empregándose a fondo. Aos tres minutos, David Pazo comete unha falta antideportiva aproveitada por Sebas para anotar dous tiros libres e manter as diferenzas no taboleiro de marcas. Sorpresivamente, o experimentado escolta local comete unha nova imprudencia ao curtar un contraataque que os colexiados castigan cunha segunda falta antideportiva que obriga á súa prematura retirada da pista. Sergio anota os dous tiros libres para situarnos por debaixo dos dez puntos de desvantaxe (36 a 27). Cos santiagueses desconcertados, Juan entra en escena para anotar catro puntos consecutivos e poñer cara abaixo a bancada. Que final de tempada a do power forward amiense!

Aínda que os locais replican en primeira instancia, apenas poden co empuxe defensivo e coas acometidas en ataque dun C.B. Ames empeñado dar a campanada. Liderados por un Sebas imperial en ambos lados do terreo de xogo, o triplazo de Jorge minimiza as diferenzas a tan só 5 puntos. O pavillón e case que todo o colexio Peleteiro vense abaixo. Eran os nosos mellores momentos. Como diría a taladrada rapariga protagonista de Poltergeist, “xa estabamos aquííií...”.

Superado o trauma pola perda dunha das súas pezas máis determinantes, os locais non daban o seu brazo a torcer e, con moito aplomo e pese ao ambiente hostil, conseguen frear o avance amiense para chegar cunha vantaxe de 8 puntos a falta de dez minutos para o remate da eliminatoria (48 a 40).

O público en pé. Había que botar o resto. Enésimo arreón dos amienses con todo o equipo dando o 110 % en defensa e Sebas e Juan asediando a cesta contraria. Espoleados por un público que durante toda a tarde foi o verdadeiro sexto home, e incluso con Deus do noso lado, conseguimos situarnos de novo a cinco puntos a falta de dous minutos para o remate (53 a 48). Pero o tempo esgotábase e a empresa de remontar a desvantaxe de 11 puntos (6 do partido de ida e 5 do actual) pasaba de improbable a imposible polo que Dani, cun criterio que o honra e consciente da dureza dun rival que apenas deu signos de debilidade nos 78 minutos precedentes, firmaba a claudicación e colocaba sobre a pista aos xogadores menos habituais nun detalle fermoso con aqueles que contribúen como os que máis a que este club sexa o que é: a envexa de moitos. Loxicamente, un conxunto como o santiagués sen apenas debilidades apuntalou a súa vitoria e o seu merecido pase a semifinais ante unha escuadra amiense que o deu todo. O resultado final de 63 a 48, ademais de antollarse excesivo, resulta anecdótico. A festa estaba nunha bancada que aceptaba deportivamente a derrota ao tempo que recoñecía o titánico esforzo de todo o plantel amiense, encabezado polo mariscal Dani. Unha fermosa eliminatoria que, a bo seguro, quedará gardada nas nosas retinas.

Eternamente agradecidos

Por parte do C.B. Ames interviñeron: Sergio (2, A), Rocha (2, AA), Juan (8, AA), Jorge (7, AA) e Sebas (19, AAA) – quinteto inicial – Tomás (2, A), Jaime (4, AA), Raúl (2, A), Hugo (1, A), Alberto (1, AA), Eloy (-, A) e Nico (-, A).

O mellor: sen lugar a dúbidas, o ambiente. Aínda estamos abraiados pola resposta da nosa afección. Non hai cualificativos, só palabras de agradecemento. Na parte puramente deportiva, pouco ou nada que reprochar. Competimos 78 minutos perante o que, segundo a nosa opinión, é o mellor equipo da categoría. Parabéns a Dani e aos seus músicos polo concerto de rock duro. Agora toca pelexar pola quinta posición. Próxima estación: Praíña.

O peor: á vista das nosas prestacións ao longo da eliminatoria, era este o mesmo equipo que se arrastrou durante a segunda volta da fase regular cunha única vitoria? Seguramente de ter feito mellor as cousas enfrontariámonos a un rival máis “asequible” e as nosas posibilidades terían sido moito máis elevadas. Tomemos nota e aprendamos. Mentres tanto, NO TE CALLES, GRITA AMES!

E, como fin de festa, deixámosvos o partido completo:

Lembra que podes desfrutar (ou padecer) dos partidos do teu club favorito na nosa canle de YouTube.

A pel de galiña

 

Tempo de playoff. O pasado domingo o pavillón do Milladoiro engalanouse para a celebración do encontro de ida correspondente aos cuartos de final entre o cuarto clasificado do grupo B, o C.B. Ames, e o primeiro clasificado do grupo A e actual campión da competición, o C.A.B. Conxo. David contra Goliat.

Momento para envorcar en corenta minutos o intenso traballo semanal de Dani na procura de conseguir minimizar as grandes diferenzas entre ambos contendentes á vista das prestacións duns e doutros na tempada regular. Pero cando entramos no terreo das eliminatorias nada do realizado conta e todo pode cambiar. Coach D é consciente disto e, como vello diaño dos vestiarios, mesturou análises das fortalezas e debilidades do rival con outras cuestións que apelaban máis ao corazón e ao orgullo dos quince soldados amienses que a aspectos puramente técnicos. Toda esta estratexia motivacional tivo o seu culmen nos vestiarios media hora antes do inicio. Tras a oportuna charla táctica e as arengas de rigor, o adestrador sorprendeu aos seus pupilos cun vídeo que puxo un nó na gorxa a máis dun:

 

Cargados de enerxía e a por todas non sería esta a única sorpresa da tarde. Varios centos de persoas respondían á convocatoria previa e ateigaban a bancada dunha instalación que por un par de horas disfrazouse do mítico pavillón de la Paz y de la Amistad grego. É unha pasada poder comprobar como un encontro desta categoría pode ter tanto tirón entre persoas de todas as idades, familiares, amigos, xogadoras de minibasket, veciños e xiareiros en xeral que se deron cita no Milladoiro Arena. Todo elo aderezado coa Jam Session preparada polo noso DJ Yerai (David Guetta xa te podes ir xubilando) quen se encargou de elevar a temperatura dun ambiente sensacional e poucas veces visto por estes lares.

Cando o xefe fala os demais escoitan

Gran traballo, Adestrador!

Con todos os ingredientes mesturados só podía cociñarse un bo espectáculo. O dez protagonistas saltan á pista, apágase a música e asubío inicial. Comeza o primeiro asalto.

As primeiras acometidas dun C.A.B. Conxo liderado polo seu aleiro Roi Pallares non conseguiron amedrentar a un C.B. Ames serio e ben armado que pronto deixou claro que non ía a xogar o papel de comparsa. Non neste día e perante este público. Así, no ecuador do cuarto Dani introduce os primeiros trocos co obxectivo de manter – e incluso, aumentar – a nosas prestacións perante un rival que dera un tirón inicial no electrónico (6 a 13). A canastra do eterno capitán Víctor tras rebote ofensivo sumado a un costa a costa dun Sergio que cada partido vai a máis provocou a reacción local e as primeiras dúbidas nunha escuadra visitante pouco acostumada á replica no que vai de curso.

Cunha orde e un espírito de loita non vistos durante esta campaña, os locais mantiñan o pulso aos santiagueses nun intercambio final de accións positivas que supuxo o 16 a 20 no electrónico  ao final do primeiro parcial. Aqueles que pensaban que non ía haber encontro xa caeran na conta de que estaban equivocados.

Segundo cuarto. Dani acostuma tratar aos seus pupilos coma “soldados” e neste exército Juan é coma John Rambo. Emulando ao traumatizado ex-boina verde do celuloide, el só enfrontouse a un sorprendido o equipo rival sumando 9 puntos consecutivos (incluída unha calamitosa tripla a taboleiro) en tres minutos. Son os mellores momentos do C.B. Ames, probablemente, de toda a tempada. Nova tripla de Raúl e parcial de 12 a 0 para situar o electrónico en 28 a 20 a falta de seis minutos para o descanso e cunha bancada que levaba en volandas á escuadra local. Os pupilos de Fran Varela parecían superados por vez primeira este ano, pero unha vez asimilada a idea de que a empresa non sería todo o doada que pensaban, demostraron saber sufrir e os motivos polos cales son o favoritos non só desta eliminatoria, senón para levarse o título.

Cinco puntos consecutivos de David Pazo cortan a hemorraxia e obrigan a pedir tempo morto a Dani, quen aproveita para mover o banquiño e sentar por vez primeira a un extenuado Juan levándose unha máis que merecida ovación.

Os astros parecen seguir aliñados co C.B. Ames: Eloy anota dous tiros libres e no palco o presidente do C.B. Ames explota orgulloso. Pero Conxo reacciona e consegue poñerse por diante ante un conxunto local que comeza a amosar os primeiros síntomas de esgotamento. Nun cuarto semellante a unha montaña rusa nos momentos finais tocounos a costa abaixo, o que foi aproveitado polo experimentado equipo visitante, liderado por Soriano, para castigar o noso aro nos derradeiros dous minutos cun parcial de 2 a 9 e deixar o marcador en 36 a 43. Salvados pola campá.

Esgotado o factor sorpresa, no terceiro cuarto o obxectivo é claro: recuperar a intensidade e orde dos primeiros dezaoito minutos e non permitir que o rival colla distancia. Canastra inicial de David Pazo replicada por cinco puntos de Jorge que facía a súa entrada no encontro. Pero os visitantes amortiguaban de novo o arreón inicial gracias en gran parte ao acerto dun inspiradísimo Roi Pallares que mantiña a distancia de seguridade na contorna dos 7/9 puntos de vantaxe. Pero o C.B. Ames, cunha actuación tranquila e moi coral, non deixaba de crer e en ningún momento lle perdía a cara ao encontro. Resistencia numantina que, pouco a pouco, minaba os folgos dun conxunto visitante que comprobaba que, pese a dar o cento por cento, non era quen de sentenciar.

Coa contenda en equilibrio aínda que sempre favorable aos visitantes, ambos equipos semellaron tomar un respiro e reservar as súas mellores armas para o cuarto final. 48 a 55 a falta de dez minutos.

O plan de Dani funcionaba e o C.B. Ames estaba no partido. E máis que ía estar. Con seis na pista (os cinco xogadores máis o público) o C.B. Ames golpea primeiro cun fermoso contraataque culminado polo lituano Linas Baltusis tras gran pase picado de Hugo. Co crono xogando a prol dos visitantes, o C.B. Ames tentaba achegarse no marcador ante un rival non o poñía nada fácil. Tensión, emoción e tripla de Jorge para situar o marcador en 55 a 59 a falta de cinco minutos.

Aínda a risco de semellar cansinos, que partidazo de Juan! Remontando liña de fondo anota a aro pasado (posiblemente con falta) para acurtar distancias e elevar o nivel de decibelios do coliseo amiense ata o limiar da dor. Catro puntos abaixo (57 a 61) e os nervios a flor de pel. Dous tiros libres e, como se dunha nova moda se tratase, estratosférico aro pasado máis adicional dun Sergio Rocha que sempre responde cando a ocasión o require. A diferenza nun punto (62 a 63) a falta de minuto e medio. A un paso de facer posible o imposible.

Pero se por algo se caracteriza o C.A.B. Conxo é pola súa experiencia e saber estar nos momentos importantes. Cun aplomo pasmoso, David Pazo (vaia crack!) aproveita o bloqueo directo para anotar unha tripla que sentou como unha auténtica navallada no corazón dos amienses. Tempo morto. Estamos ante unha eliminatoria de 80 minutos e perder a cabeza nun só deles pode supoñer tirar pola borda a grandísima labor realizada, máis ante un rival que sabe como penalizar cada unha das nosas debilidades. Dúas desacertadas eleccións en ataque aproveitadas polos santiagueses terminaron por decantar a balanza ao seu favor por seis tantos de diferenza (63 a 69).

Abrumados e agradecidos

Segundo acto o vindeiro domingo 10 de marzo no pavillón de Peleteiro ás 19:00. O plan segue en pé e máis vivo que nunca. Só hai que crer.

Ibón también cree no noso plan

Por parte do C.B. Ames interviñeron:

Sergio Rocha (3,AA), Jaime (2,A), Juan (19,AAA), Jorge (11,AA) e Sebas (6,A)- quinteto inicial – Sergio (3,AA), Raúl (6,AA), Hugo (2,A), Víctor (2,A), Linas (2,A), Alberto (5,AA) e NIco (-, A).

 

O mellor: espectáculo en maiúsculas. Ambientazo na bancada, dous equipos xogando de poder a poder exhibindo as súas mellores armas, dous adestradores moi por riba desta categoría implicadísimos nos seus respectivos proxectos, respeto, deportividade, emoción, intensidade,  etc... Que máis se pode pedir?

O peor: a diferenza final no marcador, aínda que, polo visto sobre a pista, seis puntos non son nada. Hoxe non hai nada que reprochar.    

 

E coma sempre, o encontro completo na túa canle de YouTube favorita: