En crise (de xogo)

Cruzamento de camiños o pasado domingo nun pavillón Alonso Rodríguez de Noia que rexistrou unha gran afluencia de público. O Furancho do Floro C.B. Noia, en clara traxectoria ascendente tras un errático inicio de campaña, recibía a un C.B. Ames en horas baixas en canto a resultados e, sobre todo no xogo a pesar de a vitoria colleitada ante o C.B. Santa Baia sub-22 da pasada xornada. Un enfrontamento transcendental ao que os visitantes acudían sen os seus dous adestradores, Gaby e Raúl, facéndose coas rendas do banco o noso gran capitán Dani e con outro peso pesado do vestiario como Víctor nos labores de adestrador axudante.

Ao comezo do partido os noieses sorprenderon aos amienses apostando por un ritmo frenético de partido e presionando a toda cancha. O acerto desde máis aló do 6,75 unido á férrea defensa sobre os nosos xogadores exteriores motivou as primeiras diferenzas no marcador (8 a 2) polo que Dani viuse obrigado a pedir o seu primeiro tempo morto e a introducir cambios nun quinteto inicial desconcertado que non atopaba o camiño ao aro rival. A entrada de Manu e o bo facer de Juan conseguiron deter a sangría, unha vez superada a vértixe inicial, para ir entrando aos poucos no xogo. Ao final dos dez primeiros minutos, 16 a 11 a favor dos locais.

No segundo cuarto o C.B. Ames saíu cunha mellor disposición en defensa e algo máis de calma (aínda que non a desexada) en ataque. Cinco puntos seguidos dun sobremarcado Jorge, menos inspirado que en ocasións anteriores, poñían o equilibrio no electrónico nos primeiros (e case únicos) minutos nos que o C.B. Ames conseguiu dominar o choque. A última canastra dun inspirado Eloy baixo os taboleiros poñía o 25 a 24 ao descanso e coa sensación de que poderiamos irnos aos vestiarios cun marcador favorable se tivésemos unha porcentaxe minimamente decente desde o tiro libre. Esta é unha faceta do xogo fundamental nunha categoría como a nosa e os repetidos e preocupantes fallos son un lastre demasiado pesado. Alarmante.

Pero, grazas á garra e ao tesón acostumado e á baixada dos locais en canto ás súas prestacións ofensivas, continuabamos nun partido no que, a pesar de todo, as sensacións non eran boas. A pesar de que o terceiro cuarto comezou como terminara o segundo, esto é, cunha canastra de Eloy baixo os aros ao que se sumou un triple de Jorge, pronto os vellos demos amienses comezaron a manifestarse. O empuxe defensivo dos locais propiciaba momentos de precipitación en ataque que provocaban multitude de agasallos en forma de perdas de balón que eran aproveitados para anotar con facilidade e desequilibrar de novo o partido. Dani esforzábase unha e outra vez en corrixir os erros dos seus pupilos pero a empresa non era fácil. Para máis inri, os colexiados non parecían querer aplicar a mesma rapadoira a ambos os dous lados da cancha, xa que mentres os nosos contactos eran sancionados en repetidas ocasións, a fiereza da presión noiesa apenas era obxecto de sanción, o que aumentou o noso grao de desesperación. Novo parcial favorable para os locais (16 a 10) para situar a contenda nun 41 a 34 que poñía as cousas moi difíciles a falta de dez minutos.

Cos locais lanzados polo trunfo e os visitantes descolocados e sen resposta, o último cuarto foi unha carnicería. Todos os defectos dos tres cuartos precedentes manifestáronse no peor momento posible: precipitación, ansiedade, incontables perdas de balón, porcentaxes paupérrimos desde o tiro libre, erros de principiante en canastras fáciles e un sen fin de cousas máis que converteron o noso final de partido nun auténtico despropósito. Co encontro perdido, un mocoso Noiés que non fixera nada ao longo dun choque duro pero, ata o momento, de luva branca, comezou a provocar aos frustrados xogadores visitantes nun alarde do que non se debe facer cando tes o partido gañado, incluído un intento de canastra previo 360º que, menos mal para el, non conseguiu facer diana. Inmediatamente, un veterano como Eloy recriminoulle a súa actitude chulesca e maleducada, obtendo como resposta a sinalización dunha técnica duns colexiados tan perdidos como o conxunto amiense. Para competir hai que saber perder pero, sobre todo, hai que saber gañar, valores que todo club debe inculcar desde as idades máis temperás pero, que pódeselle pedir a un club cuxo adestrador solicita un tempo morto a falta de pouco máis dun minuto para o final e con vinte puntos arriba? Como resposta, Dani decide, con bo criterio, non aproveitalo e contemplar como o míster local dá as últimas instrucións aos seus xogadores coma se se tratara da última posesión dunha final olímpica nun dos peores xestos que se poden dar nunha cancha de baloncesto. En calquera caso, os xogadores e o corpo técnico do C.B. Ames, nun alarde de señorío e de sentido común, deciden non entrar ao trapo e dar por finiquitado un encontro que reflectiu un claro e contundente 62 a 42 no que foi, sen dúbida, o pau máis gordo no que vai de campaña. Podemos dicir, sen temor a equivocarnos, que estamos nunha profunda crise deportiva, aínda que o grupo continúa intacto e, se cabe, máis unido que nunca como demostra o feito das correspondentes cervexas que compartimos no bar de enfronte tras abandonar o pavillón noiés. Esa é a nosa principal fortaleza, o que nos fará rexurdir e, a bo seguro, a envexa de moitos.

Por parte do C.B. Ames interviñeron:

Jota (2), Quique (3), Jorge (10), Eloy (6) e Juan (5) - quinteto inicial - Alberto Jr. (4), Linas (2), Rober (2), Manu (8), Victor, Diego e Dani.

O mellor: sen dúbida, o sacrificio e a implicación neste proxecto tanto de Dani, no seu labor de adestrador e de Víctor, no seu labor de axudante, antepoñendo o ben común aos seus intereses persoais. Todo un exemplo tanto na cancha como fóra dela e polo que debemos de estar eternamente agradecidos. Quedamos sen adxectivos.

O peor: a dinámica na que entramos xusto no momento determinante da tempada. Estamos a xogarnos os garavanzos e quedámonos sen argumentos, sobre todo na faceta ofensiva. Debemos adestrar máis e mellor para desterrar a infinidade de erros que cometemos e volver atopar a nosa identidade. A crise é manifesta e debemos sacudírnola canto antes se queremos aspirar ao obxectivo de quedar entre os catro primeiros. Xa non hai marxe para o erro e na próxima xornada, sen solución de continuidade, recibimos ao C.B. Infor-Santiago, líder da competición e un dos equipos máis fiables ao longo da presente campaña. É o momento de botar o resto e de non agacharse.