Primeiro partido sen máscaras e, como de se un sinal se tratase, novos aires tras a desfeita da xornada pasada. Esquecer e redimirse como obxectivos claros.
O pasado domingo ás 17.00 h. recibimos ao mesmo rival da semana pasada, o Nucamsa Basketdeza de Lalín, no que será a tónica desta tempada (os dous partidos seguidos ante o mesmo rival nun grupo composto por 10 participantes). Ideas co selo inequívoco da sempre sorprendente Federación Galega de Baloncesto que este ano conseguiu superar o "cuatrosistema" da pasada campaña (catro equipos a cuádrupla volta) innovando un sistema de competición de "burbulla inexistente" no que, ademais de xogar unha liga na que repites rival en dúas xornadas consecutivas, compítese como local durante dúas xornadas seguidas e outras dúas como visitante, todo iso aderezado con que non se considerou conveniente deixar datas no calendario para acomodar os máis que posibles aprazamentos e, como guinda a este desenfreo mental, deseñouse unha segunda fase de ascenso aínda que a propia Federación comunicase que este ano "non haberá ascensos nin descensos". En fin, todo un espalle cerebral ao servizo do baloncesto co que non quero aburrir máis aos nosos sufridos fregueses (un saúdo para os nosos incondicionais que nos seguen desde a FEGABA, que sabemos que os hai...).
Ben, centrémonos. Recuperados os Albertos e con Jaime recentemente saído da neveira, por vez primeira na tempada acudimos con todos os nosos efectivos, polo que Dani decidiu prescindir nesta ocasión dos servizos dos debutantes Nico e Antón, aínda que este último non se resignou así como así e terminou como improvisado delegado de campo cunha actuación tan notable que fixo enorgullecerse ao seu antecesor, o gran Manolo Porto que, xunto coa nosa musa Lourdes, unha vez máis acudían fielmente á súa cita co mellor baloncesto da comarca. Resulta moi emocionante o ver como a bancada do municipal de Bertamiráns recupera o seu mellor ambiente, indicio claro de que máis pronto que tarde volveremos á total normalidade (ou eso queremos crer). En calquera caso, grazas xiareiros!
Con ánimos claros non tanto de desquite -que tamén- senón sobre todo de recuperar sensacións perdidas, saltamos á cancha dispostos a comernos ao noso rival desde a orde e a fortaleza dun equipo que sabe ao que xoga en ambos os lados da pista. Magnificamente dirixidos por Rober, con Alberto como amo e señor dos taboleiros e Jorge en plan executor, os primeiros minutos do primeiro cuarto resultaron ser unha auténtica cicloxénese baloncestística. Os lalinenses, quizá confiados en exceso despois de tan recente como inexplicable vitoria por 19 puntos da semana pasada, non sabían onde gorecerse. As canastras non entraban, precipitaban, mentres que, ao mesmo tempo, o camiño ao aro local estaba absolutamente vedado grazas ao gran esforzo coral e abnegado dunha escuadra amiense que non afrouxaba o ritmo. Tras as primeiras substitucións, os Linas, Víctor, Antelo e un reivindicativo Jaime encestaban todo o que lanzaban desde diferentes posicións, facendo as delicias tanto do noso míster por arranxar a avaría da semana pasada como por parte dos nosos incondicionais, cómplices dos nosos mellores momentos da tempada. O 25 a 6 ao termo dos 10 primeiros minutos fala ben ás claras da superioridade dun C.B. Ames desatado.
Pero se alguén pensaba que o do primeiro cuarto fora froito da casualidade non podería estar máis equivocado. O C.B. Ames cheiraba o sangue e non ía soltar á súa presa. Con Jorge como solista nunha orquestra ben coordinada, o torrente ofensivo seguía fluíndo mentres que a garda pretoriana defensiva facía inútil calquera intento de aproximarse ao noso aro. Mentres as diferenzas non paraban de aumentar, produciuse unha das noticias máis esperadas desta campaña: a explosión de Toni. Os seus sete puntos case consecutivos, ademais da súa gran lectura e dirección de xogo e unha actitude de auténtico pesadelo defensivo para o que lle toque en desgraza, supoñen unha lombeirada para o xogador lucense, unha das incorporacións estelares e chamado a facer grandes cousas neste club. O partido converteuse nun "pim, pam, pum" como proba o feito de que o Nucamsa Basketdeza tan só conseguise anotar 2 canastras e 7 tiros libres en vinte minutos de xogo. 46 a 11 ao descanso e partido visto para sentenza.
Tras o descanso, o tímido intento de rebelión dos visitantes, feridos no seu orgullo ante o aluvión da primeira parte, foi rapidamente sufocado polo quinto triple dun Jorge erixido no faro anotador amiense. Para redondear a faena, bos minutos de Antelo, Mata e un sempre eficaz Tirso que vai collendo peso e pouso no equipo a pasos axigantados a base de actitude, rigor táctico, versatilidade e talento. Se no segundo cuarto presenciamos o despegue de Toni, neste terceiro fomos testemuñas da resurrección de Diego, frustrado nos dous encontros anteriores, podendo despregar a súa afeita verticalidade cara ao aro nuns minutos de calidade que, sen a menor dúbida, servirán para coller confianza para as próximas e importantes citas que están por vir. 18 a 9 neste terceiro parcial e 64 a 20 no electrónico, polo que o último cuarto sería un mero trámite.
Coa lóxica relaxación de quen se sabe gañador e cun rival noqueado desde o primeiro asalto, o último cuarto terminou cun intranscendente 9 a 2 a favor dos locais, que rubricaron unha avultada vitoria por 51 puntos (73 a 22) devolvendo o estado das cousas a un sitio do que nunca deberon saír.
Ningún comentario:
Publicar un comentario